Podejście procesowe - zarządzanie placówką oświatową

1/04/2021

Podejście procesowe - zarządzanie placówką oświatową

Szkoła

Autor: dr Małgorzata Gosek, ekspert w dziedzinie badań nad edukacją


  Uczniowie, nauczyciele, rodzice, pracownicy administracyjni, dyrekcja – mówiąc o szkole zwykle myślimy o nich i to naturalne, oni tworzą społeczność szkolną. Znacznie rzadziej patrzymy na szkołę jak na organizację działającą na rynku. A przecież nią właśnie jest – pracodawcą, partnerem dla zewnętrznych podmiotów, działa w otoczeniu konkurencji, zabiega o klientów, rynek pracy wywiera na nią presję w postaci oczekiwań odpowiedniego kształcenia absolwentów, regulatorzy określają ramy jej działania. To drugie spojrzenie szczególnie ważne powinno być dla dyrektorów szkół, pozwala bowiem spojrzeć na palcówkę z innej perspektywy, skorzystać z doświadczeń firm i wypracowanych przez nie rozwiązań, narzędzi, czy metod pracy.

  Podejściem, które pozwala ujrzeć i na nowo zrozumieć pojęcie funkcjonowania placówki oświatowej jest podejście procesowe. Czym jest proces w organizacji? To zbiór pewnych czynności powiązanych ze sobą, wymagający na wejściu pewnego „wkładu” a na wyjściu dający rezultat mający pewną wartość dla klienta. Procesem jest więc sprzedaż produktów, obsługa posprzedażowa, promocja itp. Podejście procesowe zaś jest spojrzeniem na organizację jako zbiór procesów, które wzajemnie przeplatają się. Ich identyfikacja pozwala lepiej zrozumieć organizację i wewnętrzne powiązania, a doskonalenie ich prowadzi do zwiększania zadowolenia klientów.

   W organizacji możemy mówić o różnych procesach, ale wszystkie one mieszczą się w trzech kategoriach: procesów głównych (inaczej podstawowych czyli tych generujących przychody), pomocniczych i zarządczych. Zarządzanie procesami to kompleksowe, ciągłe i usystematyzowane stosowanie odpowiednich koncepcji, metod i narzędzi oddziaływania na procesy, które ma prowadzić do osiągniecia celów organizacji i jak najlepszego zaspokojenia potrzeb jej klientów.  

    Próbujmy przenieść to podejście na realia szkoły i spójrzmy na nią jak na zbiór procesów. Każda szkoła ma trochę inny zakres działania, więc zestaw tych procesów może różnić się, ale jest pewien standard, który występuje zawsze (rysunek):

  1. Procesy główne –  w szkole to proces edukacyjny, składający się z dwóch równoległych procesów: dydaktycznego (kształcenia) oraz wychowania. Obejmują one wszystko co dzieje się z uczniem od momentu wejścia w mury szkoły aż po ukończenie jej.
  2. Procesy zarządcze – te, które sprawiają, że szkoła nie jest dryfującym statkiem, ale zmierza do celu w sposób zaplanowany. Zwykle trzy najistotniejsze procesy w tej grupie to: proces zarządzania strategicznego związany z wizją, misją, rozwojem i planami długofalowymi, proces zarządzania operacyjnego dotyczący bieżącej działalności oraz zarządzania finansami mający zapewnić stabilność i płynność finansową.
  3. Procesy pomocnicze – pomocnicze, nie oznacza mniej ważne, bowiem to dzięki nim możliwa jest sprawna realizacji procesów głównych. W tej grupie najczęściej występuje proces zarządzania kadrą, proces marketingu, proces nadzoru nad dokumentacją i spełnieniem wymogów prawa, proces zarządzania mieniem i infrastrukturą. Oczywiście są możliwe i inne procesy – proces rozwoju oferty, proces współpracy międzynarodowej (jeśli szkoła współpracuje ze szkołami z zagranicy).
Zarządzanie oświatą
źródło: opracowanie własne

   Każdy proces powinien mieć swojego właściciela, a więc osobę rozumiejącą istotę procesu, odpowiedzialną za nadzór nad właściwą jego realizacją, wszelkie usprawnienia i osiągnięcie zakładanego celu. Dobrze, jeśli proces jest opisany, bowiem zwykle ten moment wymusza refleksję, czy wszystko toczy się tak, jak chcielibyśmy i pomaga znaleźć słabe punkty. Opisany proces zapewnia też odpowiednie podejście do jego realizacji przez wszystkie osoby, które w nim uczestniczą.

    Spojrzenie procesowe w jasny sposób pokazuje szkołę jako całość i wzajemne zależności między tym co w niej dzieje się. Pomaga wszystkim pracownikom zrozumieć jak ich praca wpływa na siebie nawzajem i zobaczyć jak przyczyniają się do osiągania celów szkoły, dyrektorowi zaś daje poczucie kontroli nad całością, ułatwia zarządzanie i realizację celów.

Źródła:

  • Hammer M., Champy J., Reengineering w przedsiębiorstwie, Neumann Management Institute, Warszawa 1996.
  • Nowosielski S., Problemy implementacji zarządzania procesami w organizacjach, [w:]
    J. Pyka (red.),  Nowoczesność przemysłu i usług. Metody i narzędzia nowoczesnego zarządzania organizacjami, TnOiK, Katowice 2008.


Tekstoterapia kulturowa. Ścieżka kompetencji

12/28/2020

Tekstoterapia kulturowa. Ścieżka kompetencji

      

Tekstoterapia
Autor: Anna Kapusta - antropolożka społeczna i literaturoznawczyni. Biblioterapeutka, twórczyni i praktyczka koncepcji tekstoterapii kulturowej.

    

    W Polsce nie istnieje formalnie zawód biblioterapeuty, co sprawia, że mimo oficjalnej certyfikacji biblioterapeutycznej, nadawanej aktualnie przez Polskie Towarzystwo Biblioterapeutyczne we Wrocławiu oraz Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, zajęcia i warsztaty biblioterapeutyczne oraz bajkoterapeutyczne prowadzone są przez osoby o różnych kompetencjach i predyspozycjach profesjonalnych. W takich warunkach instytucjonalnych i społecznych budowałam własną, autorską koncepcję i praktykę tekstoterapii kulturowej, którą konsekwentnie kontynuuję. Moja dotychczasowa ścieżka kompetencji w tym zakresie to - oprócz magisterium polonistycznego (komparatystycznego), zdobytego w Uniwersytecie Jagiellońskim w 2006 roku, ukończenia podyplomowych studiów z zakresu bibliotekoznawstwa i informacji naukowej (Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, 2019) - podwójny certyfikat biblioterapeuty, uzyskany w 2015 roku (Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie i Polskie Towarzystwo Biblioterapeutyczne we Wrocławiu). Pracę warsztatową łączę z aktywnościami naukowymi i badawczymi oraz popularyzatorskimi, których owocem było również przeprowadzenie w lipcu 2020 roku autorskiego kursu bajkoterapeutycznego pod tytułem Domowa bajkoterapia dla dzieci i dorosłych. Kurs pisania artystycznych bajek terapeutycznych (on-line) https://www.facebook.com/domowabajkoterapia/. Czym jest zatem dla mnie owa tekstoterapia kulturowa i odpowiadająca jej ścieżka kompetencji? Proponuję kilka przydatnych tropów profesjonalizacyjnych, wspierających przyszłych biblioterapeutów, bajkoterapeutów i tekstoterapeutów kulturowych.

     Zacznij od wiedzy o tekstach kultury!

    Teksty kultury to dorobek różnorodnych dziedzin ludzkiej twórczości, od sztuk performatywnych i wizualnych, poprzez literaturę, aż do terapeutycznych nurtów pracy z ciałem. Tradycyjnie biblioterapię w Polsce zalicza się do szerszego zbioru dziedzin arteterapii. W moim rozumieniu funkcjonowania tekstoterapii kulturowej, poszerzającej spektrum wiedzy i kompetencji biblioterapeutycznych, należy tu wykazać się wiedzą socjologiczną i antropologiczną. Jeśli więc chcemy budować udane projekty edukacyjne lub terapeutyczne, konieczne będzie ustawiczne dokształcanie się w tych obszarach. Tekstoterapia kulturowa to intensywne samokształcenie, również w dziedzinach folkloru i tradycji. Polecam w tym celu, pełen inspirujących tekstów kultury, Słownik Polskiej Bajki Ludowej pod redakcją Violetty Wróblewskiej https://bajka.umk.pl/

      Praktykuj i publikuj!

    Praca edukacyjna i terapeutyczna stanowiąca fundament biblioterapii, bajkoterapii i tekstoterapii kulturowej musi odbywać się w oparciu o superwizję i ewaluację środowiskową. Każdy, przeprowadzony warsztat powinien być nie tylko perfekcyjnie przygotowany, ale i poddany krytyce oraz recenzji w czasopismach fachowych. Ja swoje prace tekstoterapeutyczne publikowałam w czasopismach takich jak „Biblioterapeuta”, „Przegląd Biblioterapeutyczny” i „Hejnał Oświatowy”. Warto pisać i publikować artykuły naukowe oraz edukacyjne na podstawie zrealizowanych działań projektowych i dzięki temu zyskiwać konstruktywną krytykę, podnosząc systematycznie jakość swej pracy. Wrocławski „Przegląd Biblioterapeutyczny” udostępnia publikacje w wolnym dostępie w Internecie, dzięki czemu trafiają one do maksymalnie szerokiego grona odbiorców - http://bit.ly/kapustaanna

      Świadomie popularyzuj swoją pracę!

 Trzeci element ścieżki kompetencji biblioterapeutycznych, bajkoterapeutycznych i tekstoterapeutycznych, to jej odpowiedzialna i staranna popularyzacja. W ramach autorskiego kursu bajkoterapeutycznego skorzystałam z pomocy promocyjnej Radia Kraków. Udało się przygotować audycję pod tytułem Pochodzimy z bajek https://www.radiokrakow.pl/audycje/rozmowy-przed-hejnalem/pochodzimy-z-bajek/, której podcast dostępny jest w archiwum radia. Praca nad tą audycją była dla mnie okazją do przemyślenia wielu rozwiązań warsztatowych i dlatego polecam ten element kompetencji profesjonalnych, czyli umiejętność komentowania własnej  aktywności tak, aby trafiała ona do społeczeństwa, w tym grona rodziców i nauczycieli. W funkcji popularyzatorskiej wykorzystać można też lokalną prasę lub blogi tematyczne. Liczy się  inwencja!   

Przedświątecznie o rodzinie

12/21/2020

Przedświątecznie o rodzinie

family

    Wkrótce Święta Bożego Narodzenia – najbardziej rodzinne ze świąt, kiedy jesteśmy z najbliższymi, składamy sobie życzenia, mamy dla siebie więcej czasu i zatrzymujemy się w codziennym pędzie. W tym roku ten czas przygotowań i przyjemnych oczekiwań zakłóca nam pandemiczna rzeczywistość, troska o najbliższych i o przyszłość. To moment, w którym warto o chwilę refleksji nad współczesną rodziną. Sytuacja zasługuje bowiem na uwagę.

    Z różnych badań wynika, że co piąty nastolatek ocenia swoje życie jako nieszczęśliwe lub niezbyt szczęśliwe, prawie 20% zmaga się z depresją, 11,9% wykazuje objawy problematycznego używania Internetu. Rośnie liczba prób samobójczych wśród dzieci i młodzieży (od 2013 do 2018 roku wzrosła dwukrotnie). 51% uczniów odczuwa zdenerwowanie i stres w szkole a 40% nie ma poczucia bycia docenianym i odnoszenia sukcesów w szkole. Młodym ludziom w opinii nauczycieli i pedagogów szkolnych towarzyszy na co dzień obawa przed porażkami, nieumiejętność rozwiązywania problemów, podejmowania decyzji i niskie poczucie wartości własnej. 

    Przyczyny są zapewne różne, w dużej mierze stoi za tym bezpośrednio lub pośrednio wpływ mediów cyfrowych – kreowana przez media kultura sukcesu, medialne wzorce urody, doświadczanie cyberprzemocy, czy informacyjne przeciążenie i odczuwany długotrwały stres. Stoją za tym jednak także rodzice i rodzina. 

   Codzienność współczesnej rodziny to najczęściej brak czasu, wszechobecny pośpiech i pogoń za dobrami materialnymi. W rodzinie nuklearnej, a nie jak kiedyś – wielopokoleniowej, rodzice zdani tylko na siebie, starają się przygotować swoje dzieci do wyzwań przyszłości. Dowożą je do szkoły, zaprowadzają do klasy, potem zabierają na dodatkowe zajęcia, które sami wybierają. Stają się mimowolnie źródłem presji wywieranej na dzieci. Coraz częściej włączają się w rozwiązywanie ich konfliktów rówieśniczych. Roztaczają parasol ochronny, decydując za nie, nie pozwalając ponieść konsekwencji własnych czynów, utrudniając samodzielność i mierzenie się z problemami. A wraz z tą troskliwością idzie mimowolnie podskórny przekaz „ja muszę to za ciebie zrobić, bo ty sobie nie dasz rady”. To od najmłodszych lat uczy dzieci bezradności, a nawet więcej – wyzwala strach przed samodzielnym działaniem i ponoszeniem porażek. W efekcie kilka lat później młodzież ma niską samoocenę, nie widzi w sobie dobrych cech, nie wierzy w swoje możliwości. Oczywiście wpływają na to również inne czynniki związane z mediami – medialny wzorzec urody, któremu trudno sprostać, tworzenie samooceny na podstawie opinii w mediach społecznościowych czy nieumiejętność budowy relacji z innymi jako konsekwencja przewagi komunikacji online nad bezpośrednią. I może wpływ tych czynników na młodych ludzi byłby mniejszy, gdyby wsparcie w rodzinie było większe. 

   Tymczasem w rodzinie zwykle brakuje czasu dla dzieci. Nawet wspólne wyjścia są trochę „na pokaz”. Współczesny świat oferuje wiele możliwości spędzania czasu wspólnie, nie będąc tak naprawdę razem. Brakuje czasu i chęci na tworzenie relacji, objaśnienie świata, budowanie odporności psychicznej dziecka. Coraz częściej w sytuacjach problematycznych rodzice korzystają z pomocy specjalistów – pedagogów, psychologów, co nie jest samo w sobie złe, ale trochę jakby zwalnia z wysiłku pracy z dzieckiem. 

    W tę przestrzeń w rodzinie wkraczają media, które wypełniają czas, towarzyszą dzieciom na co dzień, przejmują funkcję wychowawczą, stają się czynnikiem kształtowania tożsamości. W wieku dorastania Internet i media społecznościowe stają się miejscem poszukiwania odpowiedzi na trudne pytania i szukania wsparcia w drugiej osobie. Zastępują relacje rodzinne, jeśli te nie były wcześniej troskliwie budowane. 
A konsekwencje tego mogą być różne. 

   Zarysowany obraz znajduje potwierdzenie w licznych raportach i badaniach naukowych oraz publikacjach dostępnych na rynku. Na szczęście w opinii pedagogów i nauczycieli coraz więcej jest rodziców z rosnącą świadomością, spędzających czas z dziećmi, budujących z nimi relacje i mądrze towarzyszących im w rozwoju. 

    Czas pandemii i izolacja społeczna zatrzymała nas w nieustannym pędzie, przyniosła rodzinom z jednej strony trudne doświadczenia, ale pokazała też, co jest ważne w życiu. 51% rodziców stwierdziło, że spędzało z dziećmi więcej czasu na rozmowach, różnych aktywnościach i byciu razem. 

W tej trudnym dla nas przedświątecznym okresie próbujmy więc dostrzec pewną wartość. Wspólnie spędzanego czasu i uważności względem naszych najbliższych nigdy nie jest za wiele i o tym pamiętajmy.

 



Autor: dr Małgorzata Gosek



Źródła:

- Dębski M. (2016), Nałogowe korzystanie z telefonów komórkowych. Szczegółowa charakterystyka zjawiska fonoholizmu w Polsce. Raport z badań, Gdynia. Pozyskano z: https://www.researchgate.net/profile/Maciej_Debski/publication/311587730_Nalogowe_korzystanie_z_telefonow_komorkowych_Szczegolowa_charakterystyka_zjawiska_fonoholizmu_w_Polsce/links/584f9de708aecb6bd8d1a838/Nalogowe-korzystanie-z-telefonow-komorkowych-Szczegolowa-charakterystyka-zjawiska-fonoholizmu-w-Polsce.pdf?origin=publication_detail (dostęp: 23.05.218).

- Dębski, M. i Bigaj, M. (2019). Młodzi cyfrowi. Nowe technologie – Relacje – Dobrostan, Gdynia. Pozyskano z: https://dbamomojzasieg.com/wp-content/uploads/2019/12/Mlodzi-Cyfrowi.-Nowe-technologie.-Relacje.-Dobrostan_ksiazka.pdf (dostęp: 30.08.2020).

- Grabowska M., Gwiazda M. (red.) (2019), Młodzież 2018, Centrum Badania Opinii Społecznej, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii, Warszawa. Pozyskano z: https://www.cinn.gov.pl/portal?id=1475772 (dostęp; 30.08.2020).

- Policja, Wybrane statystyki Policji – Zamachy samobójcze, 2017-2018 i 2013-2017. Pozyskano z: http://statystyka.policja.pl/st/wybrane-statystyki/zamachy-samobojcze (dostęp: 28.10.2019).

- Rośnie liczba prób samobójczych wśród dzieci i młodzieży. Od 2013 roku zwiększyła się ponad dwukrotnie (2019). 15.03.2019. Pozyskano z: http://zdrowie.gazeta.pl/Zdrowie/7,105645,24551053,rosnie-liczba-prob-samobojczych-wsrod-dzieci-i-mlodziezy-od.html#s=BoxOpLink (dostęp: 15.03.2019).

- Włodarczyk J., Makarut K, Michalski P., Sajkowska M. (2018), Ogólnopolska diagnoza skali i uwarunkowań krzywdzenia dzieci. Raport z badań, Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę, Warszawa. Pozyskano z: https://diagnozakrzywdzenia.pl/raport.pdf (dostęp: 30.08.2020).
Anders Hansen „Wyloguj swój mózg. Jak zadbać o swój mózg w dobie nowych technologii”

12/14/2020

Anders Hansen „Wyloguj swój mózg. Jak zadbać o swój mózg w dobie nowych technologii”

Wyloguj swój mózg
Książka szwedzkiego psychiatry, uznanego eksperta medycznego szybko stała się bestsellerem. Życie w epoce cyfrowej wymaga nowej wiedzy o mózgu i naszych uwarunkowaniach biologicznych. Przechodzimy najszybszą w historii zmianę zachowań, zmianę przebiegającą z prędkością stale przyspieszającą. „Łatwo wpaść w macki cyfrowej karuzeli”, „Media (a)społecznościowe”, „Cyfrowa zazdrość”, „Mentalna poduszka powietrzna przeciw stresowi” to tylko wybrane podtytuły rozdziałów, które przy pierwszym wertowaniu lektury intrygują i nie pozwalają odłożyć książki na bok.

Czy stres lęk i depresja staną się ewolucyjnymi zwycięzcami? Czy telefon komórkowy nie jest nowym narkotykiem? Jak to się stało, że skupienie uwagi jest coraz trudniejsze? Książka stała się bestsellerem nie tylko dlatego, że odpowiada na wiele pytań, ale również ze względu na postawione czytelnikowi ważne pytania bez odpowiedzi…

Rozdziały książki opatrzone są mottem, które świetnie wprowadza w podejmowane zagadnienia. Na pewno każdy znajdzie dla siebie takie, które koniecznie zechce zapamiętać, np. „Mózg jest ukształtowany do ruchu. Jeśli tego nie zrozumiemy, wiele stracimy” (Michael Gazzaniga, profesor neurologii na University of California.)

Najnowsze odkrycia neurobiologii w książce wyjaśnione są w bardzo przystępny i zrozumiały sposób. Autor podpowiada, co jest inteligentnym antidotum na zagrożenia epoki cyfrowej. Na zakończenie opracował rozdział pt. Dobre rady dla ludzi epoki cyfrowej, które można szybko odnaleźć, gdyż zostały wyróżnione kolorowym tłem.

Lekturę uprzyjemniają wykwintnie dobrane ilustracje sporządzone z wykorzystaniem reprodukcji arcydzieł znakomitych malarzy, Sandre Botticelli, Vincenta van Gogha, Leonardo da Vinci, Michała Anioła, Caravaggia, Rafaela i innych.

Hansen A. (2020) Wyloguj swój mózg, Jak zadbać o swój mozg w dobie nowych technologii, Wydawnictwo Znak, Kraków

 

Autor: Grażyna Strączek

Dyrektor Krakowskiego Instytutu Rozwoju Edukacji


Małgorzata Gosek „Cyfrowy uczeń. Dylematy mediatyzacji”

12/07/2020

Małgorzata Gosek „Cyfrowy uczeń. Dylematy mediatyzacji”



Pandemia COVID-19 pokazała, jak bardzo mediatyzacja wpływa na współczesną edukację, jak zmienia się środowisko uczniów, nauczycieli i rodziców.

„Cyfrowy uczeń” to publikacja o wysokich walorach naukowych, napisana z myślą o nauczycielach wszystkich etapów kształcenia i ich dylematach w obliczu wszechobecnej cyfryzacji życia. Autorka stawia ciekawe pytania i na podstawie badań naukowych podejmuje rozważania i proponuje konkretne rozwiązania. 

Konieczność kształcenia medialnego jest nie tylko faktem, ale staje się również wyzwaniem edukacyjnym. Proces pośrednictwa mediów w poznawaniu świata, wpływanie przez media na postrzeganie przez człowieka rzeczywistości oraz konsekwencje takiego pośrednictwa ma we współczesnym świecie istotne znaczenie. Autorka zauważa, iż „z badań wynika że Cyfrowi Polacy podłączeni są do Sieci średnio 6 godzin dziennie, na komunikację przez Internet poświęcają 3 razy więcej czasu niż na rozmowy telefoniczne i SMS-y, 89% ma w domu laptop, 87% sieć WiFi, 60% zapisało swoje dane płatnicze na stronach www lub w aplikacjach, 55% robi zakupy w Sieci, dla prawie połowy Internet jest codziennym źródłem informacji dla około 2/3 Internet jest bardzo istotny w życiu, a 1/3 uważa go za główną część życia, Zwyczaje i zachowania Polaków dynamicznie zmieniają.” 

Kreowana przez Media wszechobecna kultura sukcesu wywiera na człowieka nieustanną presję stając się często źródłem frustracji… Czy edukacja jest dostosowana do zachodzących w społeczeństwie zmian? Publikacja poszukuje odpowiedzi na to i inne pytania. Przedstawia propozycje modernizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w oświacie uwzględniającej zmiany wynikające z mediatyzacji życia.

Uczeń
 

Gosek M. (2020), Cyfrowy uczeń. Dylematy mediatyzacji, Wydawnictwo Edukacyjne AKAPIT, Toruń

Autor: Grażyna Strączek

Dyrektor Krakowskiego Instytutu Rozwoju Edukacji


Nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej – nauczanie języków obcych

11/23/2020

Nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej – nauczanie języków obcych

 Edukacja wczesnoszkolna i przedszkolna to zwyczajowo wspólnie występujące dziedziny edukacji. Zawiłość przepisów powoduje jednak, iż ciężko odnaleźć się w języku prawniczym, a tym bardziej wdrożyć zapisy rozporządzeń we własny przebieg kariery. W poniższym tekście postaramy się przybliżyć oczekiwania systemu oświatowego wobec przyszłych nauczycieli przedszkolnych i wczesnoszkolnych.

Dowiecie się więc:

  1. Jakie są wymagania dotyczące nauczania języków w okresie przedszkolnym i wczesnoszkolnym?
  2. Co zrobić, aby nauczać języków?
  3. Jakie certyfikaty językowe najlepiej wybrać?
  4. Gdzie szukać informacji?

1.  Wszystkie wymagania jakie oświata stawia przed nauczycielami znajdziemy w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 1 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli (Dz.U. 2020 poz. 1289). Ze względu na omawianą tematykę interesują nas szczególnie paragrafy 4 oraz 12. Na potrzeby artykułu przyjmijmy sobie również dwa skróty: EWiP – Edukacja wczesnoszkolna i przedszkolna oraz PP – przygotowani pedagogiczne. Pozwolą nam łatwiej identyfikować poszczególne elementy w tekście.

Edukacja wczesnoszkolna i przedszkolna

Rozporządzenie opisuje wiele dróg dostępnych dla przyszłych nauczycieli. Od roku szkolnego 2020/2021, wymagane jest jednak posiadanie ukończonych studiów II stopnia lub studiów jednolitych magisterskich.

2.    Nieco bardziej skomplikowana jest droga nauczyciela, który na tych etapach chce nauczać języka obcego. Tutaj ustawodawca przewidział wiele możliwości, z których możemy skorzystać. Pierwszym wyborem są studia II stopnia lub jednolite magisterskie na kierunkach filologicznych lub lingwistyki stosowanej wraz z przygotowanie pedagogicznym. Ministerstwo uznaje również studia zagraniczne, wówczas istotny jest język urzędowy w danym kraju, aby uczyć potrzebujemy również PP.

W kwestii nauczania języka możemy wybrać także alternatywną drogę, tj. po ukończeniu dowolnego kierunku studiów (w przypadku przedszkoli i szkół podstawowych wystarczający jest I stopień studiów) przystąpić do egzaminu certyfikującego z danego języka w stopniu zaawansowanym lub biegłym (B2,C1). Certyfikat, wykształcenie wyższe oraz przygotowanie pedagogiczne dadzą nam możliwość nauczania, nie tylko w przedszkolu, ale na wybranym etapie edukacji.

3.  Rynek oferuje nam dużą dostępność wszelkich typów certyfikatów językowych na różnych poziomach zawansowania. Do najpopularniejszych należą FCE (B2) CAE (C1), TELC (różne poziomy), TOEFL, czy TEFL. Współcześnie najlepiej wybierać certyfikaty na poziomie zaawansowanym i biegłym. We wspomnianym wyżej rozporządzeniu dokładnie opisane są wszelkie certyfikaty konieczne do uzyskania odpowiednich kwalifikacji.

4.  Informacji możemy oczywiście szukać w Internecie, należy jednak bacznie weryfikować ich aktualność. Najlepiej sięgać więc do źródeł! Zachęcamy do sprawdzania odpowiednich rozporządzeń, a jeśli chcemy uszczegółowić jakieś kwestie najlepiej kontaktować się z kuratorium oświaty.

Mamy nadzieję, że ten krótki opis rozjaśnił Wam nieco sytuację, a cały proces stanie się prostszy i nieco bardziej przyjemny. Po więcej informacji zapraszamy do pozostałych postów na naszym blogu, a także na stronę Krakowskiego Instytutu Rozwoju Edukacji, gdzie poza informacjami poznacie naszą ofertę studiów, kursów i szkoleń.

Źródła:

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 1 sierpnia 2017 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli (Dz.U. 2020 poz. 1289).

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 28 maja 2019 r. w sprawie placówek doskonalenia nauczycieli (Dz.U. 2019 poz. 1045). 

Autor: Tomasz Czech 
specjalista Krakowskiego Instytutu Rozwoju Edukacji

Copyright © Odwróć edukację , Blogger