Marilee Adams „Myślenie pytaniami. Zmień swoje pytania a zmienisz siebie”

2/05/2021

Marilee Adams „Myślenie pytaniami. Zmień swoje pytania a zmienisz siebie”

„Myślenie pytaniami. Zmień swoje pytania a zmienisz siebie” – intryguje już sam tytuł książki. W końcu każdy nasz dzień to dziesiątki pytań, które stawiamy sobie i odpowiadamy na nie – począwszy od tych błahych, a skończywszy na ważnych, dotyczących życiowych wyborów.

Według Marilee Adams to, jakie pytania stawiamy sobie wpływa na nasze życie, stosunek do ludzi i szacunek do siebie. Zmieniając pytania możemy świadomie zmienić swój sposób myślenia. Autorka odróżnia pytania uczącego się od pytań wyrokującego. Wyrokujący skupia się na pytaniu: Kto jest winien? Jak mogłem przegrać? Jak mogę dowieść, że mam rację? Dlaczego on jest taki irytujący? Uczący natomiast pyta: Jakie są fakty? Co jest możliwe? Czego mogę się nauczyć? Jaki mam wybór? Pytania wyrokującego pogłębiają poczucie porażki albo nie dopuszczają myśli o niej. Pytania uczącego oddzielają fakty od oceny siebie, pozwalają skierować myśli na drogę rozwoju. Te dwa rodzaje pytań to dwie drogi życiowe, którymi możemy iść: droga wyrokującego albo droga rozwoju. Na szczęście wejście na jedną z tych dróg nie jest bezpowrotne, w każdej chwili wybór należy do nas. Jak to zrobić? O tym więcej w książce Marilee Adams.

Warto ją przeczytać – przyda się każdemu, a nauczycielom w szczególności. To inspirujące narzędzie do pracy z dziećmi i młodzieżą, pomocne we wspieraniu ich w rozwoju własnym. Zawarta w książce mapa wyboru graficznie przedstawiająca całą koncepcję, inspiruje i zachęca do skorzystania z niej.

 

Adams M. (2007), Myślenie pytaniami, Studio EMKA.

Czytaj więcej »

Jak zainteresować ucznia prezentacją? Zaprojektuj prezentację multimedialną, cz.1

1/18/2021

Jak zainteresować ucznia prezentacją? Zaprojektuj prezentację multimedialną, cz.1

    

Pokazy slajdów tworzone na szablonach w programie Microsoft PowerPoint, to najczęstsze narzędzie wykorzystywane do prezentowania treści multimedialnych podczas lekcji. Niestety prezentacje tworzone na gotowych szablonach z tego programu, niedostosowane pod względem estetycznym do pozostałych elementów pokazu, to często zmora uczniów, którzy tracą zainteresowanie i niechętnie przyswajają wiedzę z chaotycznych slajdów. Jak więc stworzyć lepszą prezentację?

     Kluczowe elementy

          Kolorystyka prezentacji, barwy jakimi się w niej posługujemy, to jedna z najistotniejszych kwestii. Nie od dziś bowiem kojarzymy zielony ze spokojem, niebieski z profesjonalizmem, a czerwony z agresją. Kolory mają również znaczenie w prezentacji i powinny podkreślać, to co chcemy przekazać. Jeśli nie jesteśmy pewni jakiej kolorystyki użyć do tła, a jakiej do czcionek, powinniśmy trzymać się najprostszego czarno-białego schematu, który obroni się przy doborze odpowiedniej treści tekstowej i multimedialnej. Jeśli jednak chcemy dopracować naszą prezentację możemy skorzystać z generatorów palet kolorystycznych dostępnych w Internecie, takich jak, np. https://coolors.co/, gdzie spośród tysięcy zestawień możemy wybrać to pasujące do celu naszej prezentacji.

Pamiętajmy jednak, aby unikać kolorów jaskrawych i takich, na których tekst będzie nieczytelny.

Czcionka jakiej używamy jest podstawowym elementem prezentacji. Kluczowym ze względu na fakt, iż to za pomocą tekstu chcemy przekazać treści i zainteresować nimi odbiorcę. Najpopularniejsze czcionki to: Calibri, Times New Roman i Arial . Możemy też zastosować darmowe i równie atrakcyjne czcionki, jak np. Arsenal, która jest dostępna w bibliotece Google, pod linkiem: https://fonts.google.com/specimen/Arsenal. We wspomnianej wcześniej bibliotece dostępne jest także wiele innych, interesujących i darmowych odmian pisma, które mogą okazać się użyteczne w procesie projektowania prezentacji. Istotne jest jednak, aby nie przesadzić z ilością używanych krojów pisma i ich skomplikowaniem. Musimy pamiętać, że priorytetem podczas projektowania naszego pokazu jest przejrzystość i jakość naszego przekazu, użycie więcej niż dwóch rodzajów czcionek, powoduje chaos i jest nieczytelne dla odbiorcy.

Przygotowując prezentację, chcemy za jej pomocą przekazać pewną treść. W przypadku uczniów będzie to utrwalenie wiedzy za pomocą intrygującej formy przekazu. Aby jednak osiągnąć ten cel, musimy zacząć od planowania. Praca koncepcyjna i projektowanie, to często pomijane elementy podczas wielu naszych czynności, w tym wypadku nie należy jednak z tego wysiłku rezygnować. Staranne zaplanowanie przebiegu prezentacji pozwoli nam dobrać narzędzia potrzebne do osiągnięcia celu, a wyodrębnienie poszczególnych etapów, ułatwi wybór treści i sposób ich komunikacji. Planując prezentację musimy pamiętać, żeby slajdy nie były przepełnione tekstem (wyjątkiem są tutaj definicje czy cytaty), a jedynie wskazywać na pewne zagadnienie, które to nauczyciel winien omawiać. Prezentacje powinny być zatem ogólne i stanowić fundament przekazywanej treści. Umiejętność pięknego wypowiadania się nauczycieli, to jednak element nieodłączny podczas prezentacji. Retoryka to jedna z umiejętności, która (na szczęście) powraca do zawodu nauczyciela, a przy okazji stanowi nieodłączny element prezentacji treści podczas lekcji.

W dzisiejszym wpisie omówiliśmy kluczowe elementy przekazu. W następnym poruszymy kwestię narzędzi, które możemy wykorzystać do tworzenia prezentacji.

Część 2 dostępna jest tutaj - Trzy podstawowe narzędzia do tworzenia prezentacji na milion sposobów

Autor: Tomasz Czech, specjalista Krakowskiego Instytutu Rozwoju Edukacji

Czytaj więcej »

Podejście procesowe - zarządzanie placówką oświatową

1/04/2021

Podejście procesowe - zarządzanie placówką oświatową

Autor: dr Małgorzata Gosek, ekspert w dziedzinie badań nad edukacją

  Uczniowie, nauczyciele, rodzice, pracownicy administracyjni, dyrekcja – mówiąc o szkole zwykle myślimy o nich i to naturalne, oni tworzą społeczność szkolną. Znacznie rzadziej patrzymy na szkołę jak na organizację działającą na rynku. A przecież nią właśnie jest – pracodawcą, partnerem dla zewnętrznych podmiotów, działa w otoczeniu konkurencji, zabiega o klientów, rynek pracy wywiera na nią presję w postaci oczekiwań odpowiedniego kształcenia absolwentów, regulatorzy określają ramy jej działania. To drugie spojrzenie szczególnie ważne powinno być dla dyrektorów szkół, pozwala bowiem spojrzeć na palcówkę z innej perspektywy, skorzystać z doświadczeń firm i wypracowanych przez nie rozwiązań, narzędzi, czy metod pracy.

  Podejściem, które pozwala ujrzeć i na nowo zrozumieć pojęcie funkcjonowania placówki oświatowej jest podejście procesowe. Czym jest proces w organizacji? To zbiór pewnych czynności powiązanych ze sobą, wymagający na wejściu pewnego „wkładu” a na wyjściu dający rezultat mający pewną wartość dla klienta. Procesem jest więc sprzedaż produktów, obsługa posprzedażowa, promocja itp. Podejście procesowe zaś jest spojrzeniem na organizację jako zbiór procesów, które wzajemnie przeplatają się. Ich identyfikacja pozwala lepiej zrozumieć organizację i wewnętrzne powiązania, a doskonalenie ich prowadzi do zwiększania zadowolenia klientów.

   W organizacji możemy mówić o różnych procesach, ale wszystkie one mieszczą się w trzech kategoriach: procesów głównych (inaczej podstawowych czyli tych generujących przychody), pomocniczych i zarządczych. Zarządzanie procesami to kompleksowe, ciągłe i usystematyzowane stosowanie odpowiednich koncepcji, metod i narzędzi oddziaływania na procesy, które ma prowadzić do osiągniecia celów organizacji i jak najlepszego zaspokojenia potrzeb jej klientów.  

    Próbujmy przenieść to podejście na realia szkoły i spójrzmy na nią jak na zbiór procesów. Każda szkoła ma trochę inny zakres działania, więc zestaw tych procesów może różnić się, ale jest pewien standard, który występuje zawsze (rysunek):

1. Procesy główne –  w szkole to proces edukacyjny, składający się z dwóch równoległych procesów: dydaktycznego (kształcenia) oraz wychowania. Obejmują one wszystko co dzieje się z uczniem od momentu wejścia w mury szkoły aż po ukończenie jej.
2. Procesy zarządcze – te, które sprawiają, że szkoła nie jest dryfującym statkiem, ale zmierza do celu w sposób zaplanowany. Zwykle trzy najistotniejsze procesy w tej grupie to: proces zarządzania strategicznego związany z wizją, misją, rozwojem i planami długofalowymi, proces zarządzania operacyjnego dotyczący bieżącej działalności oraz zarządzania finansami mający zapewnić stabilność i płynność finansową.
3. Procesy pomocnicze – pomocnicze, nie oznacza mniej ważne, bowiem to dzięki nim możliwa jest sprawna realizacji procesów głównych. W tej grupie najczęściej występuje proces zarządzania kadrą, proces marketingu, proces nadzoru nad dokumentacją i spełnieniem wymogów prawa, proces zarządzania mieniem i infrastrukturą. Oczywiście są możliwe i inne procesy – proces rozwoju oferty, proces współpracy międzynarodowej (jeśli szkoła współpracuje ze szkołami z zagranicy).

źródło: opracowanie własne

   Każdy proces powinien mieć swojego właściciela, a więc osobę rozumiejącą istotę procesu, odpowiedzialną za nadzór nad właściwą jego realizacją, wszelkie usprawnienia i osiągnięcie zakładanego celu. Dobrze, jeśli proces jest opisany, bowiem zwykle ten moment wymusza refleksję, czy wszystko toczy się tak, jak chcielibyśmy i pomaga znaleźć słabe punkty. Opisany proces zapewnia też odpowiednie podejście do jego realizacji przez wszystkie osoby, które w nim uczestniczą.

    Spojrzenie procesowe w jasny sposób pokazuje szkołę jako całość i wzajemne zależności między tym co w niej dzieje się. Pomaga wszystkim pracownikom zrozumieć jak ich praca wpływa na siebie nawzajem i zobaczyć jak przyczyniają się do osiągania celów szkoły, dyrektorowi zaś daje poczucie kontroli nad całością, ułatwia zarządzanie i realizację celów.

Źródła:

• Hammer M., Champy J., Reengineering w przedsiębiorstwie, Neumann Management Institute, Warszawa 1996.
• Nowosielski S., Problemy implementacji zarządzania procesami w organizacjach, [w:]
  J. Pyka (red.),  Nowoczesność przemysłu i usług. Metody i narzędzia nowoczesnego zarządzania organizacjami, TnOiK, Katowice 2008.

Czytaj więcej »

Tekstoterapia kulturowa. Ścieżka kompetencji

12/28/2020

Tekstoterapia kulturowa. Ścieżka kompetencji

      

Autor: Anna Kapusta - antropolożka społeczna i literaturoznawczyni. Biblioterapeutka, twórczyni i praktyczka koncepcji tekstoterapii kulturowej.

    

    W Polsce nie istnieje formalnie zawód biblioterapeuty, co sprawia, że mimo oficjalnej certyfikacji biblioterapeutycznej, nadawanej aktualnie przez Polskie Towarzystwo Biblioterapeutyczne we Wrocławiu oraz Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, zajęcia i warsztaty biblioterapeutyczne oraz bajkoterapeutyczne prowadzone są przez osoby o różnych kompetencjach i predyspozycjach profesjonalnych. W takich warunkach instytucjonalnych i społecznych budowałam własną, autorską koncepcję i praktykę tekstoterapii kulturowej, którą konsekwentnie kontynuuję. Moja dotychczasowa ścieżka kompetencji w tym zakresie to - oprócz magisterium polonistycznego (komparatystycznego), zdobytego w Uniwersytecie Jagiellońskim w 2006 roku, ukończenia podyplomowych studiów z zakresu bibliotekoznawstwa i informacji naukowej (Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie, 2019) - podwójny certyfikat biblioterapeuty, uzyskany w 2015 roku (Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie i Polskie Towarzystwo Biblioterapeutyczne we Wrocławiu). Pracę warsztatową łączę z aktywnościami naukowymi i badawczymi oraz popularyzatorskimi, których owocem było również przeprowadzenie w lipcu 2020 roku autorskiego kursu bajkoterapeutycznego pod tytułem Domowa bajkoterapia dla dzieci i dorosłych. Kurs pisania artystycznych bajek terapeutycznych (on-line) https://www.facebook.com/domowabajkoterapia/. Czym jest zatem dla mnie owa tekstoterapia kulturowa i odpowiadająca jej ścieżka kompetencji? Proponuję kilka przydatnych tropów profesjonalizacyjnych, wspierających przyszłych biblioterapeutów, bajkoterapeutów i tekstoterapeutów kulturowych.

     Zacznij od wiedzy o tekstach kultury!

    Teksty kultury to dorobek różnorodnych dziedzin ludzkiej twórczości, od sztuk performatywnych i wizualnych, poprzez literaturę, aż do terapeutycznych nurtów pracy z ciałem. Tradycyjnie biblioterapię w Polsce zalicza się do szerszego zbioru dziedzin arteterapii. W moim rozumieniu funkcjonowania tekstoterapii kulturowej, poszerzającej spektrum wiedzy i kompetencji biblioterapeutycznych, należy tu wykazać się wiedzą socjologiczną i antropologiczną. Jeśli więc chcemy budować udane projekty edukacyjne lub terapeutyczne, konieczne będzie ustawiczne dokształcanie się w tych obszarach. Tekstoterapia kulturowa to intensywne samokształcenie, również w dziedzinach folkloru i tradycji. Polecam w tym celu, pełen inspirujących tekstów kultury, Słownik Polskiej Bajki Ludowej pod redakcją Violetty Wróblewskiej https://bajka.umk.pl/

      Praktykuj i publikuj!

    Praca edukacyjna i terapeutyczna stanowiąca fundament biblioterapii, bajkoterapii i tekstoterapii kulturowej musi odbywać się w oparciu o superwizję i ewaluację środowiskową. Każdy, przeprowadzony warsztat powinien być nie tylko perfekcyjnie przygotowany, ale i poddany krytyce oraz recenzji w czasopismach fachowych. Ja swoje prace tekstoterapeutyczne publikowałam w czasopismach takich jak „Biblioterapeuta”, „Przegląd Biblioterapeutyczny” i „Hejnał Oświatowy”. Warto pisać i publikować artykuły naukowe oraz edukacyjne na podstawie zrealizowanych działań projektowych i dzięki temu zyskiwać konstruktywną krytykę, podnosząc systematycznie jakość swej pracy. Wrocławski „Przegląd Biblioterapeutyczny” udostępnia publikacje w wolnym dostępie w Internecie, dzięki czemu trafiają one do maksymalnie szerokiego grona odbiorców - http://bit.ly/kapustaanna

      Świadomie popularyzuj swoją pracę!

 Trzeci element ścieżki kompetencji biblioterapeutycznych, bajkoterapeutycznych i tekstoterapeutycznych, to jej odpowiedzialna i staranna popularyzacja. W ramach autorskiego kursu bajkoterapeutycznego skorzystałam z pomocy promocyjnej Radia Kraków. Udało się przygotować audycję pod tytułem Pochodzimy z bajek https://www.radiokrakow.pl/audycje/rozmowy-przed-hejnalem/pochodzimy-z-bajek/, której podcast dostępny jest w archiwum radia. Praca nad tą audycją była dla mnie okazją do przemyślenia wielu rozwiązań warsztatowych i dlatego polecam ten element kompetencji profesjonalnych, czyli umiejętność komentowania własnej  aktywności tak, aby trafiała ona do społeczeństwa, w tym grona rodziców i nauczycieli. W funkcji popularyzatorskiej wykorzystać można też lokalną prasę lub blogi tematyczne. Liczy się  inwencja!   

Czytaj więcej »

Przedświątecznie o rodzinie

12/21/2020

Przedświątecznie o rodzinie

    Wkrótce Święta Bożego Narodzenia – najbardziej rodzinne ze świąt, kiedy jesteśmy z najbliższymi, składamy sobie życzenia, mamy dla siebie więcej czasu i zatrzymujemy się w codziennym pędzie. W tym roku ten czas przygotowań i przyjemnych oczekiwań zakłóca nam pandemiczna rzeczywistość, troska o najbliższych i o przyszłość. To moment, w którym warto o chwilę refleksji nad współczesną rodziną. Sytuacja zasługuje bowiem na uwagę.

    Z różnych badań wynika, że co piąty nastolatek ocenia swoje życie jako nieszczęśliwe lub niezbyt szczęśliwe, prawie 20% zmaga się z depresją, 11,9% wykazuje objawy problematycznego używania Internetu. Rośnie liczba prób samobójczych wśród dzieci i młodzieży (od 2013 do 2018 roku wzrosła dwukrotnie). 51% uczniów odczuwa zdenerwowanie i stres w szkole a 40% nie ma poczucia bycia docenianym i odnoszenia sukcesów w szkole. Młodym ludziom w opinii nauczycieli i pedagogów szkolnych towarzyszy na co dzień obawa przed porażkami, nieumiejętność rozwiązywania problemów, podejmowania decyzji i niskie poczucie wartości własnej. 

    Przyczyny są zapewne różne, w dużej mierze stoi za tym bezpośrednio lub pośrednio wpływ mediów cyfrowych – kreowana przez media kultura sukcesu, medialne wzorce urody, doświadczanie cyberprzemocy, czy informacyjne przeciążenie i odczuwany długotrwały stres. Stoją za tym jednak także rodzice i rodzina. 

   Codzienność współczesnej rodziny to najczęściej brak czasu, wszechobecny pośpiech i pogoń za dobrami materialnymi. W rodzinie nuklearnej, a nie jak kiedyś – wielopokoleniowej, rodzice zdani tylko na siebie, starają się przygotować swoje dzieci do wyzwań przyszłości. Dowożą je do szkoły, zaprowadzają do klasy, potem zabierają na dodatkowe zajęcia, które sami wybierają. Stają się mimowolnie źródłem presji wywieranej na dzieci. Coraz częściej włączają się w rozwiązywanie ich konfliktów rówieśniczych. Roztaczają parasol ochronny, decydując za nie, nie pozwalając ponieść konsekwencji własnych czynów, utrudniając samodzielność i mierzenie się z problemami. A wraz z tą troskliwością idzie mimowolnie podskórny przekaz „ja muszę to za ciebie zrobić, bo ty sobie nie dasz rady”. To od najmłodszych lat uczy dzieci bezradności, a nawet więcej – wyzwala strach przed samodzielnym działaniem i ponoszeniem porażek. W efekcie kilka lat później młodzież ma niską samoocenę, nie widzi w sobie dobrych cech, nie wierzy w swoje możliwości. Oczywiście wpływają na to również inne czynniki związane z mediami – medialny wzorzec urody, któremu trudno sprostać, tworzenie samooceny na podstawie opinii w mediach społecznościowych czy nieumiejętność budowy relacji z innymi jako konsekwencja przewagi komunikacji online nad bezpośrednią. I może wpływ tych czynników na młodych ludzi byłby mniejszy, gdyby wsparcie w rodzinie było większe. 

   Tymczasem w rodzinie zwykle brakuje czasu dla dzieci. Nawet wspólne wyjścia są trochę „na pokaz”. Współczesny świat oferuje wiele możliwości spędzania czasu wspólnie, nie będąc tak naprawdę razem. Brakuje czasu i chęci na tworzenie relacji, objaśnienie świata, budowanie odporności psychicznej dziecka. Coraz częściej w sytuacjach problematycznych rodzice korzystają z pomocy specjalistów – pedagogów, psychologów, co nie jest samo w sobie złe, ale trochę jakby zwalnia z wysiłku pracy z dzieckiem. 

    W tę przestrzeń w rodzinie wkraczają media, które wypełniają czas, towarzyszą dzieciom na co dzień, przejmują funkcję wychowawczą, stają się czynnikiem kształtowania tożsamości. W wieku dorastania Internet i media społecznościowe stają się miejscem poszukiwania odpowiedzi na trudne pytania i szukania wsparcia w drugiej osobie. Zastępują relacje rodzinne, jeśli te nie były wcześniej troskliwie budowane. 

A konsekwencje tego mogą być różne. 

   Zarysowany obraz znajduje potwierdzenie w licznych raportach i badaniach naukowych oraz publikacjach dostępnych na rynku. Na szczęście w opinii pedagogów i nauczycieli coraz więcej jest rodziców z rosnącą świadomością, spędzających czas z dziećmi, budujących z nimi relacje i mądrze towarzyszących im w rozwoju. 

    Czas pandemii i izolacja społeczna zatrzymała nas w nieustannym pędzie, przyniosła rodzinom z jednej strony trudne doświadczenia, ale pokazała też, co jest ważne w życiu. 51% rodziców stwierdziło, że spędzało z dziećmi więcej czasu na rozmowach, różnych aktywnościach i byciu razem. 

W tej trudnym dla nas przedświątecznym okresie próbujmy więc dostrzec pewną wartość. Wspólnie spędzanego czasu i uważności względem naszych najbliższych nigdy nie jest za wiele i o tym pamiętajmy.

 

Autor: dr Małgorzata Gosek

Źródła:

- Dębski M. (2016), Nałogowe korzystanie z telefonów komórkowych. Szczegółowa charakterystyka zjawiska fonoholizmu w Polsce. Raport z badań, Gdynia. Pozyskano z: https://www.researchgate.net/profile/Maciej_Debski/publication/311587730_Nalogowe_korzystanie_z_telefonow_komorkowych_Szczegolowa_charakterystyka_zjawiska_fonoholizmu_w_Polsce/links/584f9de708aecb6bd8d1a838/Nalogowe-korzystanie-z-telefonow-komorkowych-Szczegolowa-charakterystyka-zjawiska-fonoholizmu-w-Polsce.pdf?origin=publication_detail (dostęp: 23.05.218).

- Dębski, M. i Bigaj, M. (2019). Młodzi cyfrowi. Nowe technologie – Relacje – Dobrostan, Gdynia. Pozyskano z: https://dbamomojzasieg.com/wp-content/uploads/2019/12/Mlodzi-Cyfrowi.-Nowe-technologie.-Relacje.-Dobrostan_ksiazka.pdf (dostęp: 30.08.2020).

- Grabowska M., Gwiazda M. (red.) (2019), Młodzież 2018, Centrum Badania Opinii Społecznej, Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii, Warszawa. Pozyskano z: https://www.cinn.gov.pl/portal?id=1475772 (dostęp; 30.08.2020).

- Policja, Wybrane statystyki Policji – Zamachy samobójcze, 2017-2018 i 2013-2017. Pozyskano z: http://statystyka.policja.pl/st/wybrane-statystyki/zamachy-samobojcze (dostęp: 28.10.2019).

- Rośnie liczba prób samobójczych wśród dzieci i młodzieży. Od 2013 roku zwiększyła się ponad dwukrotnie (2019). 15.03.2019. Pozyskano z: http://zdrowie.gazeta.pl/Zdrowie/7,105645,24551053,rosnie-liczba-prob-samobojczych-wsrod-dzieci-i-mlodziezy-od.html#s=BoxOpLink (dostęp: 15.03.2019).

- Włodarczyk J., Makarut K, Michalski P., Sajkowska M. (2018), Ogólnopolska diagnoza skali i uwarunkowań krzywdzenia dzieci. Raport z badań, Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę, Warszawa. Pozyskano z: https://diagnozakrzywdzenia.pl/raport.pdf (dostęp: 30.08.2020).

Czytaj więcej »

Anders Hansen „Wyloguj swój mózg. Jak zadbać o swój mózg w dobie nowych technologii”

12/14/2020

Anders Hansen „Wyloguj swój mózg. Jak zadbać o swój mózg w dobie nowych technologii”

Książka szwedzkiego psychiatry, uznanego eksperta medycznego szybko stała się bestsellerem. Życie w epoce cyfrowej wymaga nowej wiedzy o mózgu i naszych uwarunkowaniach biologicznych. Przechodzimy najszybszą w historii zmianę zachowań, zmianę przebiegającą z prędkością stale przyspieszającą. „Łatwo wpaść w macki cyfrowej karuzeli”, „Media (a)społecznościowe”, „Cyfrowa zazdrość”, „Mentalna poduszka powietrzna przeciw stresowi” to tylko wybrane podtytuły rozdziałów, które przy pierwszym wertowaniu lektury intrygują i nie pozwalają odłożyć książki na bok.

Czy stres lęk i depresja staną się ewolucyjnymi zwycięzcami? Czy telefon komórkowy nie jest nowym narkotykiem? Jak to się stało, że skupienie uwagi jest coraz trudniejsze? Książka stała się bestsellerem nie tylko dlatego, że odpowiada na wiele pytań, ale również ze względu na postawione czytelnikowi ważne pytania bez odpowiedzi…

Rozdziały książki opatrzone są mottem, które świetnie wprowadza w podejmowane zagadnienia. Na pewno każdy znajdzie dla siebie takie, które koniecznie zechce zapamiętać, np. „Mózg jest ukształtowany do ruchu. Jeśli tego nie zrozumiemy, wiele stracimy” (Michael Gazzaniga, profesor neurologii na University of California.)

Najnowsze odkrycia neurobiologii w książce wyjaśnione są w bardzo przystępny i zrozumiały sposób. Autor podpowiada, co jest inteligentnym antidotum na zagrożenia epoki cyfrowej. Na zakończenie opracował rozdział pt. Dobre rady dla ludzi epoki cyfrowej, które można szybko odnaleźć, gdyż zostały wyróżnione kolorowym tłem.

Lekturę uprzyjemniają wykwintnie dobrane ilustracje sporządzone z wykorzystaniem reprodukcji arcydzieł znakomitych malarzy, Sandre Botticelli, Vincenta van Gogha, Leonardo da Vinci, Michała Anioła, Caravaggia, Rafaela i innych.

Hansen A. (2020) Wyloguj swój mózg, Jak zadbać o swój mozg w dobie nowych technologii, Wydawnictwo Znak, Kraków

 

Autor: Grażyna Strączek

Dyrektor Krakowskiego Instytutu Rozwoju Edukacji

Czytaj więcej »