Inauguracja studiów podyplomowych w KIRE

9/06/2021

Inauguracja studiów podyplomowych w KIRE

    Już 11 września w Krakowskim Instytucie Rozwoju Edukacji będzie miała miejsce inauguracja roku akademickiego. Co dla nas niezwykle ważne, odbędzie się ona stacjonarnie. Po prawie dwuletniej przerwie, podczas której witaliśmy nowych studentów wyłącznie online, będzie to ogromna, pozytywna odmiana, a właściwie powrót do normalności.

Kilkaset osób, 11 września rozpocznie kształcenie na 5 kierunkach studiów podyplomowych. Oligofrenopedagogika, Integracja sensoryczna, Logopedia, Pedagogika specjalna -Edukacja, terapia i wspomaganie osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, Przygotowaniepedagogiczne i Terapia pedagogiczna z elementami arteterapii otworzą swoje podwoje dla nauczycieli, którzy chcą się rozwijać i podnosić kwalifikacje, czy też zyskać dodatkowe uprawnienia do nauczania.

Tych którzy wciąż nie zdecydowali się na wybór studiów polecamy nasz tekst o tym „Dlaczegowarto się kształcić?”.

A czym w KIRE zajmujemy się poza studiami dla nauczycieli?

Od przeszło 12 lat organizujemy kształcenie w ramach szkoleń indywidualnych oraz dla Rad Pedagogicznych, a także kursów kwalifikacyjny i doskonalących. To u nas możecie uzyskać również potwierdzenie kwalifikacji językowych uznawanych przez MEiN czy też Certyfikat Terapeuty Środowiskowego lub Terapeuty Integracji Sensorycznej.

Zachęcamy do kontaktu nauczycieli i dyrektorów placówek oświatowych. Wszystkim zainteresowanym pomożemy stworzyć plany rozwojowe oraz przygotujemy szkolenia dedykowane dla indywidualnych potrzeb szkoły.

Co miesiąc organizujemy również bezpłatne webinary, które podejmując istotne tematy dotyczące pracy nauczycieli różnych poziomów edukacji, cieszą się ogromną popularnością!

Wrzesień to także dla nas powrót do szkoły. Cieszymy się, że możemy uczestniczyć w kształtowaniu oświaty. Mamy też nadzieję, że edukacja stacjonarna już z nami pozostanie. Zachęcamy wszystkich Państwa do dbania o siebie i swoje otoczenie.

Po więcej informacji zapraszamy na kire.pl oraz do obserwowania naszych profili na Facebooku i Instagramie.

Czytaj więcej »

Poznaj program „Poznaj Polskę”

8/30/2021

Poznaj program „Poznaj Polskę”

    Na przestrzeni dziejów, granice Polski ulegały zmianie, a w raz z nimi zmieniały się także atrakcje przyrodnicze leżące na terenie Rzeczpospolitej. Mimo granicznych fluktuacji, wciąż możemy pochwalić się miejscami zapierającymi dech w piersi. Dla niektórych będą to Tatry, Bieszczady lub Karkonosze, a dla innych widok zachodzącego Słońca nad Bałtykiem, pejzaż żaglówek na mazurskich jeziorach czy też nieprzejednana cisza podlaskiego poranka.

Polskę warto odkrywać i poznawać na nowo. Temu trendowi sprzyja pandemia oraz związane z nią trudności w organizacji wyjazdów zagranicznych. W tym roku aż 75 % Polaków zdecydowało się na organizację wakacji w kraju (źródło).

Poza najbardziej rozpoznawalnymi lokalizacjami, warto jednak poznawać te mniej znane, a nie mniej piękne. Jeśli zamieszkujemy miasto rozejrzyjmy się po jego najbliższej okolicy. Z dużym prawdopodobieństwem, w promieniu kilkunastu kilometrów znajdziemy tereny zielone, parki krajobrazowe lub narodowe. Nawet we własnym mieście możemy zorganizować sobie wycieczkę śladem historii, architektury czy znanej osobistości.

Poznawanie Polski, to także ważny element edukacji i wychowania dzieci oraz młodzieży. Wstrzymanie wycieczek szkolnych, „zielonych szkół” itp. przez pandemię, zablokowało możliwość uprawiania tego swoistego rodzaju „szkolnej turystyki”. Aby nadrobić te straty, MEiN przygotowało program „Poznaj Polskę”, którego celem jest „uatrakcyjnienie procesu edukacyjnego dzieci i młodzieży poprzez umożliwienie im poznawania Polski, jej środowiska przyrodniczego, tradycji, zabytków kultury i historii oraz osiągnięć polskiej nauki”.

W szeregu zmian oświatowych, program „Poznaj Polskę” wydaje się być jednym z ciekawszych. Turystyka dzieci i młodzieży, to bowiem nie tylko uatrakcyjnianie procesu edukacyjnego, ale też nauka pewnego wzorca zachowań. Młodzi ludzie poznając kraj, powinni uczyć się także o potrzebie zachowania jego dóbr dla przyszłych pokoleń, o ochronie przyrody i o wzmagających się wyzwaniach związanych ze zmianą klimatu, a wreszcie o potrzebie aktywności fizycznej, jako nieodzownego elementu życia każdego zdrowego człowieka.

W ramach „Poznaj Polskę” dofinansowaniu w 80% podlegają wycieczki:

•     jednodniowe - do kwoty 5 tys. zł,
•     dwudniowe - do kwoty 10 tys. zł,
•     trzydniowe – do kwoty 15 tys. zł.

Nabór wniosków rusza 6 września 2021 r. i jest prowadzony w trybie ciągłym do dnia 30 września 2021 r. lub do wyczerpania środków finansowych - decyduje data złożenia wniosku o dofinansowanie wycieczki.

Zapraszamy zatem na stronę programu „Poznaj Polskę”, gdzie znajdziecie szczegóły i dowiecie się, jak złożyć wniosek.

Zachęcamy bo Polskę warto poznawać!

Czytaj więcej »

Psycholog w środowisku międzykulturowym

8/23/2021

Psycholog w środowisku międzykulturowym

          Rola psychologa we współczesnej szkole stała się bardzo istotnym elementem rozwoju uczniów. Teraźniejsza edukacja skupia się już nie tylko na przekazywaniu wiedzy, gdzieś na marginesie pozostawiając wychowywanie dzieci. Widzimy coraz większą potrzebę holistycznego podejścia do najmłodszych. Psycholog, szczególnie w środowisku międzykulturowym, ściśle współpracuje z całą społecznością szkolną – tak, by umożliwić obcokrajowcom nie tylko naukę języka, ale również zadbać o ich adaptację – czasem nie tylko samego ucznia, ale i jego rodziny. O co zatem psycholog szkolny musi w tym przypadku zadbać najbardziej?

             Dzieci, które przybywają do nas z różnych krajów, muszą zmierzyć się z wieloma wyzwaniami. Wydawać by się mogło, iż głównym problem jest nieznajomość języka, więc gdy zaczną rozumieć, a później komunikować się w języku polskim, zostaną potraktowane jako dzieci, które nie mają już żadnych innych barier w porównaniu do uczniów polskojęzycznych. 

Z perspektywy psychologa szkolnego, pracującego w środowisku międzykulturowym, chciałabym zaznaczyć jak istotna jest rola glottodydaktyka w procesie - nie tylko nauczania języka, ale również adaptacji ucznia w obcym dla niego kraju. Rola nauczyciela języka polskiego jako obcego jest ogromna. Jest to osoba, która nie tylko uczy się komunikować, ale przed wszystkim przekazuje uczniowi elementy nowej kultury – sobą oraz sposobem, w jaki naucza, jak również tematyką zajęć, obejmującą nie tylko kwestie gramatyki i słownictwa, ale również kultury.

To, na co zwraca się uwagę w naszej szkole to to, by dzieci były od początku "zaopiekowane" w taki sposób, aby każdy nauczyciel był świadomy różnic kulturowych, wynikających z tradycji oraz mentalności osób z różnych krajów świata. Uczęszczają do nas uczniowie praktycznie z każdej jego strony – nie tylko Europy, ale również innych kontynentów świata. Musimy zatem wciąż rozwijać swoją wiedzę, uczyć się o kulturach i je z zaciekawieniem poznawać, co później pomaga nam w zrozumieniu oraz akceptacji różnic pomiędzy uczniami. Bardzo istotna w tej kwestii jest adaptacja. Musi być ona przemyślana już od samego początku, gdy uczeń przychodzi do szkoły. 

Już na starcie, wsparcie obejmuje skierowanie rodziny do odpowiednich instytucji, próbę zadbania o komfort dziecka w szkole, poprzez umieszczenie elementów jego kultury w środowisku szkolnym. Staramy się wplatać elementy rodzimego języka ucznia do lekcji programowych z innych przedmiotów, próbując się w ten sposób stworzyć klimat, który sprawi, iż adaptowanie się w nowym środowisku będzie najmniej bolesne. Każdy nauczyciel musi być kompetentny kulturowo po to, by móc zobaczyć różnicę w reagowaniu oraz przeżywaniu frustracji, związanej z zetknięciem z nową, zupełnie nieznaną kulturą oraz językiem u osób, pochodzących z różnych części świata. Uczniowie ze wschodniej jego części – Japonii, Korei czy innych krajów azjatyckich – będą to uczniowie uprzejmi, z wysokim poziomem kultury osobistej. Wyobraźmy sobie, że spotykamy się z uczniem, który po raz pierwszy przyjechał do Polski, nie zna języka – wchodzi na lekcję do klasy, podczas której nic nie rozumie. Jak może reagować na frustrację? Kierując ją do siebie – to znaczy zamykając się na jakąkolwiek formę porozumienia albo agresywnie – wobec siebie lub innych. Tacy uczniowie mogą wchodzić w konflikty z rówieśnikami, nie znając nawet języka, w którym się porozumiewają. Najczęściej jednak uczniowie z krajów azjatyckich kierują swoje emocje do wewnątrz, co powoduje zamykanie się ich, a proces adaptacji staje się przez to utrudniony. Jak taki uczeń nabywa język polski? Proces rozumienia języka pojawia się oczywiście wcześniej, niż mowa czynna, ale dodatkowo najczęściej na pierwsze słowo w języku obcym musimy poczekać znacznie dłużej, niż u innych uczniów. Dlaczego? Jest to ściśle związane z ich mentalnością. Uczniowie ci odważą się mówić w języku innym, niż ich rodzimy wtedy, gdy będą umieli powiedzieć dane zdanie całkowicie poprawnie. Rzadko będą próbować, by tak dojść do perfekcji. Jeśli już zaczną mówić – ich komunikacja i akcent będą prawdopodobnie prawie bezbłędne. Inaczej jest w przypadku krajów latynoskich. Są to zazwyczaj uczniowie ekstrawertycy, którzy nie boją się błędów, szybciej mówią pierwsze słowa w języku polskim, jeśli już pozbędą się bariery językowej. Dużo zależy oczywiście również od ich odporności psychicznej. Ich nauka języka może trwać dłużej, ale zaczną porozumiewać się prostymi słowami dużo szybciej. Mam okazję, jak również przyjemność pracować z uczniem z Brazylii, ucząc go języka polskiego. Jest to niesamowite doświadczenie, podczas którego nie tylko poznajemy słownictwo w języku polskim, ale również uczymy się kultury, tradycji, które uczeń ten pochłania z dużym zaciekawieniem. 

Powyższe przykłady są pewnego rodzaju generalizacją. Do każdego ucznia - czy to w nauce języka, czy też każdej innej dziedziny należy podchodzić indywidualnie. Natomiast znajomość tendencji, różnic kulturowych może być pomocą wtedy, gdy napotykamy trudności, chcemy zaplanować naszą pracę z uczniem i narzędzia nauczania języka, które pomogą nam w uzyskaniu wyraźniejszych efektów.

      W naszej szkole uczymy lubienia inności, oryginalności w ludziach. Pokazujemy uczniom, ale też sobie, jak każdy człowiek – zupełnie od nas różny – może być ciekawy. Jest to istotne w nauczaniu języka, ale również w wychowaniu każdego młodego człowieka. Nie zmieniajmy uczniów, próbując znaleźć jeden absolutnie najtrafniejszy algorytm nauczenia ich języka, lecz spójrzmy z zainteresowaniem na drugiego człowieka. Kierując się słowami Edyty Malczewskiej – „Szacunek powinien być lustrem, w którym każdy człowiek chciałby się chętnie przeglądać”, patrzmy na swoich uczniów tak, byśmy byli w stanie nie tylko nauczyć ich czegoś ciekawego, ale również pomóc im wzrastać w zaprzyjaźnianiu się z kulturą oraz ludźmi, którzy z czasem staną się dla nich coraz bliżsi.

Autorka: Dominka Majka - psycholog, uczestniczka studiów z Zakresu Dydaktyki języka polskiego jako obcego

Czytaj więcej »

Dlaczego dzieci nie lubią WFu?

7/12/2021

Dlaczego dzieci nie lubią WFu?

 

Kończące się Mistrzostwa Europy w piłce nożnej, były pokazem niesamowitej siły fizycznej, opanowania oraz dyscypliny. Były to jedne z najlepszych rozgrywek na wysokim poziomie, jakie od dłuższego czasu obserwowaliśmy. Wobec reprezentacji Polski, nie mieliśmy wiele oczekiwań, ale myślę, że zawsze łudzimy się, że będzie lepiej. Polacy grali słabo, a przede wszystkim nie byli wystarczająco przygotowani fizycznie.

Być może przez ten fakt, przyszła mi do głowy pewna refleksja, dotycząca edukacji sportowej w polskich szkołach. WF, jaki jest każdy z nas wie, być może są wyjątki, ale zazwyczaj chłopaki grają w piłkę nożną, dziewczyny w siatkówkę, czasem zagrają też razem, a 1/3 „zapomniała” stroju. Pod koniec roku zaliczenie: skakanie przez kozła, przewrót w przód, skok wzwyż, a potem już możesz iść spocony na lekcję matematyki, bo prysznice nie działają, a nawet jakby działały to nie ma czasu, żeby je wziąć.

W pandemii prysznice działały, bo dzieci były w domach, ale WF w edukacji zdalnej, to fikcja. Mimo, iż nauczanie na odległość daje duże pole do popisu (np. zajęcia fitness prowadzone przez Internet), to  jak wszyscy się domyślamy, WF do najważniejszych przedmiotów w szkole nie należy.

Opisaliśmy, jak to wygląda, następnie należy postawić pytanie czemu tak jest?

Jedną z głównych przyczyn jest podejście nauczycieli, nie system. System oceniania dzieci na zajęciach WFu daje duże pole do popisu nauczycielom, a jak pisze Ośrodek Rozwoju Edukacji w Informacji dla dyrektorów szkół i nauczycieli „System oceniania z przedmiotu wychowanie fizyczne powinien być tak skonstruowany, by motywować wszystkich uczniów do aktywnego udziału w lekcjach, niezależnie od poziomu sprawności fizycznej. Ocena z wychowania fizycznego ma zachęcać uczniów do rozwijania ich możliwości w zakresie aktywności fizycznej oraz odzwierciedlać wkład włożony przez ucznia w pracę nad sobą.”. Celem WFu nie powinno być więc rzucenie piłką lekarską na daną odległość, czy wyskoczenie ponad pewną wysokość, ale motywacja do podjęcia aktywności fizycznej.

Nauczyciele wychowania fizycznego niestety lekceważąco podchodzą do tego obowiązku, koncentrując się na grach zespołowych, które nie pozwalają na indywidualne podejście do ucznia, diagnozę problemów z układem ruchowym, a przede wszystkim, nie zachęcają do podjęcia długofalowej aktywności fizycznej. Głównym zadaniem wuefisty jest sprawić, żeby dziecko polubiło aktywność i nabyło nawyk regularnego jej uprawniana.

Zajęcia są dla dzieci nudne, powtarzalne, dodatkowo odbierają komfort psychiczny, a u niektórych dzieci, np. z nadwagą, powodują traumę i prowadzą do wzmocnienia kompleksów oraz rezygnacji z uczestnictwa. Do takiego stanu rzeczy przyczyniają się również rodzice, którzy załatwiają dziecku zwolnienie z WFu od „dobrych” lekarzy, którzy za taką praktykę powinni doczekać się jedynie zwolnienia dyscyplinarnego.

W szkołach niestety brakuje również sprzętu, przede wszystkim do ćwiczeń siłowych i fitnessu, w tej kwestii jedynym rozwiązaniem są środki finansowe i wsparcie szkół w procesie zakupu urządzeń sportowych.

Badania prowadzone w 2016 roku wskazywały, że wśród dzieci nadwagę miało 20% dziewcząt i 31% chłopców, a 5% dziewcząt i 13% chłopców było otyłych. Prognozy nie są optymistyczne — szacuje się, że w 2025 r. w Polsce otyłych będzie 26% dorosłych kobiet i 30% dorosłych mężczyzn. Musimy też pamiętać, że w wyniku pandemii aż 42 proc. Polaków przybrało na wadze średnio 5,7 kg. Problem ten nie ominął dzieci i młodzieży.

Aktywność fizyczna redukuje wydzielanie kortyzolu, czyli hormonu stresu. Zapobiega rozwojowi cukrzycy, wspomaga funkcje poznawcze, zwiększa wydolność układu sercowo-naczyniowego oraz powoduje masę innych pozytywnych zjawisk.

Wychowanie fizyczne musi doczekać się w końcu reformy, która odejdzie od zasady „macie piłkę, grajcie”, ale zindywidualizuje podejście, pokaże korzyści z uprawiania sportu, wzbudzi w dzieciach pasję i zrozumienie dla potrzeby zdrowego trybu życia. Statystyki są alarmując, więc czasu na zwlekanie już nie mamy.

Autor: Tomasz Czech

Czytaj więcej »

Nauczycielu, zadbaj o siebie - Relaksacja Progresywna Jacobsona

6/16/2021

Nauczycielu, zadbaj o siebie - Relaksacja Progresywna Jacobsona

    Edmund Jacobson, znany amerykański psychiatra i fizjolog sformułował powiedzenie, że w zrelaksowanym ciele nie może istnieć niespokojny umysł. Ukazał tym współzależność, jaka istnieje pomiędzy tymi dwoma sferami. Teoria zakłada, że napięcie neuromięśniowe może był podłożem dla wielu negatywnych stanów emocjonalnych. W praktyce progresywna relaksacja mięśni polega na naprzemiennym oraz stopniowym napinaniu  i rozluźnianiu mieści, co ma na celu relaksować umysł człowieka. Prowadzone badania empiryczne z tego zakresu wskazują na korzystny wpływ relaksacji w sytuacjach stresowych, lękowych, bezsenności oraz, w zaburzeniach somatycznych. Progresywna Relaksacja Mięśni (PRM) bazuje na napinaniu, a następnie rozluźnianiu poszczególnych grup mięśniowych, ma to na celu uzyskanie automatyzacji. U osoby, która praktykuje takie treningi wyrabia się nawyk odprężenia, który zmniejsza pobudliwość i napięcie. PRM to metoda, którą można łatwo zastosować i nie wymaga dodatkowych kosztów.

PRM w praktyce

    Nauczyciel, jako dydaktyk oraz wychowawca może stosować w swoje pracy różne metody 
i rozwiązania, aby osiągnąć zamierzony cel. Na sukces edukacyjny ucznia składa się wiele elementów, takich jak możliwości psychofizyczne ucznia, motywacja, atmosfera w szkole, czy w domu. Żyjemy w czasach gdzie człowiek nieustannie  dąży do nowych celów. Często życie zawodowe przedkładamy kosztem rodzinnego. Niestety sytuacje stresowa nas dorosłych nauczycieli/rodziców odbijają się negatywnie również na dzieciach. Trening Progresywny Jacobsona może okazać się dobrą propozycją dla każdego z nas, która pomoże niwelować negatywne emocje i wyzbyć się stresu.

Przykładowa sesja: 

    Trening Jacobsona polega na napinaniu poszczególnych części ciała przy spokojnych wdechu oraz chwilowym wstrzymywaniu oddechu i napięciu mięśni, a następnie wraz z wydechem rozluźniamy całe ciało. Istotne jest aby wyczuć różnice w stanie napięcia oraz rozluźnienia. 

Znajdź spokojne miejsce, w którym przez około kwadrans nikt nie będzie Ci przeszkadzał. W szkole może być to sala lekcyjna, sala gimnastyczna lub miejsce na świeżym powietrzu (np. boisko szkolne lub park). Przyjmij wygodną pozycję (siad skrzyżny, leżenie na plecach) istotne, aby mieć wyprostowany kręgosłup. Przy okazji uświadamiamy uczniów w zakresie odpowiedniej postawy. Skup się na swoim ciele, przeskanuj uwagą od stop do głów, zwracając uwagę, które obszary są napięte lub zmęczone. Skup się na oddechu, oddychaj miarowo, spokojnie, przez nos. Zwróć uwagę, jak brzuch unosi się przy wydechu oraz jak opada przy wdechu. Ważne aby oddech był głęboki. 

1. Stopy - podczas wdechu podwiń palce stóp pod siebie, tak aby czuć napięcie w podeszwach. Zrób wdech, napnij palce stóp i wstrzymaj oddech na 5 sekund. Spojony wydech oraz rozluźnienie ciała. Poczuj, jak Twoje stopy stają się zrelaksowane.

2. Łydki  - wraz  z wdechem należy dociskać pięty do podłogi zadzierając palce w stronę kolan, odczuwalna będzie praca mięśni łydek oraz goleni. Wstrzymanie oddechu oraz napięcia mięśniowego przez 5 sekund, a następnie rozluźnienie. Poczuj, jak napięcie odpływa z twoich łydek. Robiąc wdech ściśnij mocno kolana, tak jakby pomiędzy nimi był przedmiot, który należy utrzymać. Z wydechem rozluźnij napięte mięśnie ud.

3. Pośladki - wraz  z wdechem napnij swoje pośladki, wstrzymaj wdech, pozostań w napięciu z wydechem rozluźnij.

4. Plecy - podczas wdechu wygnij plecy w łuk, cofając biodra. Pracować powinny mięśnie odcinka lędźwiowego. Wstrzymanie wdechu na 5 sekund a następnie rozluźnienie.

5. Brzuch - wraz z wdechem wciągnij brzuch, wstrzymanie oddechu na 5 sekund, z wydechem rozluźnij mięśnie.

6. Klatka piersiowa – wykonaj głębszy wdech, tak aby poczuć mięśnie międzyżebrowe. Zrób wdech rozszerzając klatkę piersiową i wtrzymaj oddech na 5 sekund, a z wydechem rozluźnij  żebra.

7. Górne plecy – podczas wdechu ściągnij łopatki i cofnij barki do tyłu. Wstrzymaj oddech na 5 sekund, a następnie rozluźnij ciało wraz z wydechem.

8. Barki – z wdechem unieś barki w stronę uszu, napnij barki i wstrzymaj oddech na 5 sekund,
z wydechem rozluźnij się.

9. Łokcie  – zegnij ręce, tak aby naciskały łokciami na podłoże zrób wdech i pozostawiając ręce napięte odczekaj 5 sekund, a następnie wraz z wydechem rozluźni ramiona.

10. Dłonie -  z wdechem zaciśnij dłonie w pięści, wstrzymanie pięści na 5 sekund i rozluźnienie. Obserwuj doznania w ciele, w okolicach dłoni.

11. Szyja – podczas wdechu kieruj głowę delikatnie do przodu, przyciągając brodę do klatki piersiowej. Wstrzymaj oddech na 5 sekund i z wydechem rozluźnij. Poczuj odpływające napięcie z szyi.

12. Kark -  robiąc wdech oddychaj delikatnie głowę do tyłu skupiając uwagę na karku, wdech
z wstrzymaniem oddechu, czując rozluźnienie mięśni z tyłu głowy.

13. Twarz – z wdechem unieś brwi marszcząc czoło, wstrzymaj wdech na 5 sekund, a następnie 
z wydechem rozluźnij twarz.

14. Nos i oczy – robiąc wdech zaciśnij mocno powieki i zmarszcz nos, wstrzymaj wdech, a następnie rozluźnij i poczuj jak wygładza się nos.

15. Szczęka – podczas wdechu zaciskasz szczękę, z wdechem poczuj jak napinają się mięsnie wokół policzek i ust, wstrzymaj oddech na 5 sekund. Rozluźnij twarz, poczuj miękkość policzków i rozluźnienie wokół ust.

16. Język – z wdechem naciśnij czubkiem języka w podniebienie tuż za zębami, wdech i wstrzymaj oddech na 5 sekund. Po rozluźnieniu oddychaj spokojnie, cicho oraz miarowo.

17. Wszystkie partie ciała – napnij mięśnie i wstrzymaj oddech, a po 5 sekundach rozluźnij z wydechem.

Pozwól całemu ciału w pełni się zrelaksować. Poczuj spokój, ciało jest ciężkie i bezwładne, a mięśnie rozluźnione. Powoli zacznij ruszać palcami stóp i dłoni, kiedy będziesz gotowy otwórz oczy.

Przykładowa sesja wg. Profesora Buteyko.

Zapraszamy także na szkolenie METODA MINDFULNESS - ZREDUKUJ SWÓJ STRES, w ramach którego uczestnicy otrzymają drobny podarunek.

Źródło YouTube.

Autor: Magdalena Młyńska - ekspert KIRE oraz uczestniczka studiów podyplomowych z zakresu neurodydaktyki.

 

Czytaj więcej »

Najczęstsze problemy nauczyciela języka polskiego jako obcego

6/08/2021

Najczęstsze problemy nauczyciela języka polskiego jako obcego

    Dydaktyka języka polskiego jako obcego, to wyzwanie zarówno dla nauczycieli, jak i uczniów. W Polsce przybywa migrantów korzystających z możliwości nauki języka polskiego. Wiążą oni swoją przyszłość z naszym krajem, a jedną z podstawowych przeszkód na rynku pracy jest język. Także dzieci migrantów uczestniczą w polskim systemie oświaty, dzięki czemu już w młodym wieku mogą przyswajać podstawy języka polskiego. Z jakimi zatem problemami mierzą się nauczyciele języka polskiego jako obcego?

    W pracy z uczniem obcojęzycznym duży problem stanowi fonetyka – polskie dźwięki; warto w tym miejscu zaznaczyć, iż paradoksalnie, uczniom, którzy nie mają w swoim języku ojczystym podobnych dźwięków, łatwiej jest przyswoić naszą fonetykę, bo dla nich jest to kolejna rzecz, której trzeba się nauczyć – coś zupełnie nowego. Słowianie, tymczasem, natomiast szukają podobieństw i to czasami może być zwodnicze.

    W kwestii materiałów do nauki języka, nauczyciele są w bardzo dobrej sytuacji, gdyż otaczani są zewsząd materiałami autentycznymi, które można wykorzystać na zajęciach. W ciągu ostatnich lat zaczęło się pojawiać coraz więcej wydawnictw, nadal jednak nauczyciel języka polskiego jako obcego musi korzystać z materiałów autentycznych i wykazywać się dużą kreatywnością, jeśli nie chce, żeby jego zajęcia opierały się jedynie na zadaniach z podręcznika.

    Kolejny problem, w nauczaniu dzieci obcojęzycznych, stanowi składnia. Wiele zależy od natywnego języka danej osoby, ponieważ w języku polskim cała fleksja opiera się na rodzaju gramatycznym; duży problem pojawia się w momencie, gdy w języku ucznia nie ma rodzaju gramatycznego – dla takiego ucznia składnia jest czymś skomplikowanym i trudnym do przyswojenia. Dodatkowym utrudnieniem są końcówki rodzajowe, jak również sprawa aspektów – dokonany i niedokonany. W większości języków, chociażby w angielskim, przywołaną kwestię rozwiązuje się użyciem odpowiedniego czasu gramatycznego; osoby uczące się języka polskiego mają problem z wyłapaniem różnicy między aspektami.

   Następnym problemem, z którym często borykają się uczniowie jest odmiana i wymowa liczebników. Już na samym początku pojawiają się kłopoty związane z odmianą, bo mamy chociażby jeden rok ale już dwa lata czy pięć lat. Trudno wytłumaczyć komuś cały mechanizm – dlaczego tak się dokładnie dzieje – nie wchodząc w gramatykę historyczną. Uczeń musi to po prostu zapamiętać i chcieć przyjąć, że tak po prostu jest.

    Niekorzystnym elementem w dydaktyce nauczani języka polskiego jako obcego jest zbyt kurczowe trzymanie się podręcznika, jednak jeśli ktoś ma problem ze znalezieniem materiałów przeznaczonych do nauki języka polskiego i nie wie, jak może wzbogacić swoje lekcje, to podręcznik będzie dla niego jedynym narzędziem. Praca z podręcznikiem, szczególnie na niższych poziomach jest ważna, ale korzystanie z ciekawych materiałów, które możemy zaadaptować do nauczania języka polskiego odgrywają bardzo ważną rolę. Dzięki nim lekcje staną się bardziej interesujące i łatwiej będzie wprowadzić na zajęciach żywy, autentyczny język.

    Na początku nauka języka polskiego jest łatwiejsza dla uczniów słowiańskojęzycznych, bo języki mają podobne do siebie systemy językowe. Patrząc całościowo, nie można wyciągać daleko idących wniosków w sprawie narodowości. Dużo większe znaczenie ma charakter ucznia – jego pracowitość, sumienność i indywidualne predyspozycje do nauki języków obcych.

Autorka: Agnieszka Skowronek – uczestniczka studiów Dydaktyka języka polskiego jako obcego. Nauczycielka języka polskiego.

Czytaj więcej »

Nathaniel Branden „6 filarów poczucia własnej wartości”

3/26/2021

Nathaniel Branden „6 filarów poczucia własnej wartości”

    „Za wszystkich sądów, jakie formułujemy w życiu, żaden nie jest tak ważny jak sąd o sobie samym.” – to zdanie na okładce książki Nathaniela Brandena przykuwa uwagę. Rzadko zastanawiamy się nad tym, jak nasza samoocena wpływa na nasze życie i często nie zdajemy sobie sprawy co tak naprawdę oznacza.

Według autora poczucie wartości własnej to szacunek dla siebie oraz wiara we własną skuteczność. Jego źródłem nie są osiągnięcia człowieka, ale wewnętrznie wypracowane strategie działania, które te osiągnięcia umożliwiają.

Nathaniela Branden wiedzie czytelników krok po kroku przez sześć filarów poczucia wartości własnej: świadome życie, samoakceptację, odpowiedzialność za siebie, asertywność, życie celowe i prawość (spójność słów i zachowania). W przejrzysty sposób wyjaśnia istotę poszczególnych filarów, uświadamia związki i konsekwencje, pokazuje, że w każdym człowieku tkwi moc zmiany i daje narzędzia, by tę zmianę samodzielnie przeprowadzić.

W inspirujący sposób pokazuje także, jakie doświadczenia w dzieciństwie wpływają na poczucie wartości własnej później – w wieku dorastania i dojrzałości.

    Książka Nathaniela Brandena to lektura szczególnie wartościowa dla pedagogów i nauczycieli, którzy towarzyszą dzieciom i młodzieży na co dzień, chcą ich wspomagać w kształtowaniu zdrowej samooceny, ale też dla rodziców jako wskazówka w wychowaniu oraz dla wszystkich kobiet i mężczyzn, którzy chcą pracować nad własnym rozwojem.

Branden N. (2014), 6 filarów poczucia własnej wartości, Feeria.

Czytaj więcej »

Słowo o muzykoterapii

3/01/2021

Słowo o muzykoterapii

 

        Korzystamy  z niej jako formy relaksu. Służy nam do koncentracji, a często pobudza i motywuje. Muzyka, bo o niej mowa, to prawdziwy skarb, a jej odpowiedni dobór może kształtować nasze działanie w wielu kierunkach i konfiguracjach. A jakie muzyka może mieć przełożenie na nasz proces edukacji? 

       Mózg odgrywa niezwykle istotną rolę zarówno w procesie nauki, jak i przyswajania dźwięków podczas słuchania muzyki. Niezwykle istotną rolę w łączeniu procesów związanych z nauką i nauczaniem odgrywa neurodydaktyka, która bazuje na prawidłowościach neuropsychologicznych i psychospołecznych w zapewnieniu uczenia się przyjaznego mózgowi, opartego na podłożu fizjologicznym oraz społecznym. Jest nastawiona na praktyczne wykorzystanie nowo poznanej i nabytej informacji, która w formie ustrukturyzowanej i świadomie przetwarzanej staje się wiedzą o zastosowaniu elastycznym dla konkretnych celów i działań w życiu. 

    Wsparciem tego procesu jest muzykoterapia, która jako dziedzina medyczno-muzyczna, jest skierowana na wykorzystaniu muzyki w celach terapeutycznych, wspierających proces leczniczy organizmu, a także relacje i adaptację ze środowiskiem zewnętrznym, stanowiącym ekosystem społeczny człowieka. Muzykoterapia ma szerokie zastosowania w stymulacji mózgu i pobudzaniu efektywnego uczenia się, łagodzeniu i polepszaniu stanu fizjologicznego i psychologicznego człowieka, usprawnienia funkcji komunikacyjnych i integracyjnych ze środowiskiem. 

    Neurodydaktyka może mieć wpływ na kształtowanie obszaru wewnętrznego, poznawczego i zewnętrznego społecznego, życia człowieka. Szkoła jest miejscem, gdzie te obszary poddawane są procesowi spajania. Integracja zewnętrzna (społeczna), wraz z socjalizacją ze środowiskiem rówieśniczym oraz zdobywaniem informacji poznawczych z różnych przedmiotów szkolnych. Daje to podłoże dla powiązania dziedzin neurodydaktyki i muzykoterapii, w celu usprawnienia realizacji funkcji, celów i roli szkoły w życiu dziecka. 

Muzykoterapia przyczyniając się do efektywnego uczenia się, wykazuje następujące właściwości:

• zmniejszanie lęku fizycznego i skutków fizycznych, psychicznych stresu;
• ułatwianie adaptacji do przewlekłych zaburzeń;
• hamowanie symptomów chorób neurorozwojowych i degeneracyjnych (jak Parkinsona, Alzheimera);
• regulacja balansu emocjonalnego, hamowanie objawów depresji i podłoża warunkującego zaburzenia nastroju;
• zmniejszanie objawów zaburzeń czynnościowych fizjologicznych i psychicznych;
• poprawienie kondycji wydolności poznawczej ze zmniejszeniem czasu potrzebnego na opanowanie materiału zakresu edukacji obowiązkowej powszechnej; 
• umożliwienie wyrażanie samego siebie z poprawą, ulepszeniem komunikacji z innymi ludźmi. 
  
  

     Percepcja muzyki angażuje obydwie półkule mózgu z odmiennymi funkcjami przetwarzania składowych materii muzyki. To warunkuje biologiczną współpracę półkul z efektem poszerzenia spoidła wielkiego u osób aktywnie i długotrwale obcujących z materią muzyki. Daje to możliwość bezpośredniego przełożenia na komunikację międzypółkulową dla funkcji umysłowych, poznawczych aktywizowanych w procesie uczenia się, w tym kontrolowanego i nadzorowanego świadomie samodzielnie przez ucznia. 

     Treningi kondycji umysłowej poznawczej z wykorzystaniem materii muzyki umożliwiają drogą naturalną stymulację międzypółkulową i usprawnienie komunikacji międzypółkulowej. Daje to możliwość zapewnienia dłuższego stanu wyższej wydajności umysłowej dla świadomego opracowania materiału z zakresu edukacji powszechnej. To wpływa na skrócenie czasu niezbędnego dla jego opanowania (w tym drogą realizacji prac domowych z przedmiotów szkolnych), zrozumienia, utrwalenia i przyswojenia praktycznego z minimalizacją ryzyka jego zapomnienia w krytycznym momencie procedury oceniania.

    Stymulacja kondycji umysłowej poznawczej muzyką może być także zapewniona słuchaniem aktywnym oraz regularnym konkretnej muzyki dopasowanej do preferencji ucznia (z częstszą formą bez słów z tytułu funkcji ich zakłócenia i rozpraszania w uczeniu się materiału szkolnego), z zaleceniami słuchania przed cyklem lub w trakcie cyklu lub po cyklu - uczenia się.

 
      Muzyko-terapia może być prowadzoną w formach treningów grupowych lub indywidualnych. W tej postaci może obejmować poprawę funkcji motorycznych, umiejętności społecznych, emocji, koordynacji, wyrażania siebie i rozwoju osobistego. Stymuluje także zdolności:

• percepcyjne - sensoryczne (poprzez dotyk, ruch, słuchanie i poziomy świadomości);
• fizyczne (precyzyjna kontrola motoryki dużej i małej drobnej);
• poznawcze (koncentracja uwagi, sprawniejsze zapamiętywanie i przyswajanie informacji, celowe i kierunkowe selekcjonowania i sekwencjonowanie informacji z podręczników szkolnych);
• emocjonalne (w regulacji własnego balansu uczuć a także w niewerbalnym wyrażaniu uczuć); 
• komunikacyjne (w używaniu dźwięków i gestów w formach niewerbalnych, wokalnych, ruchowych w grze na instrumencie);
• społeczne (nawiązywanie kontaktu wzrokowego werbalizowanego i niewerbalizowanego,  ruchowego w formach obracania się z inicjowaniem interakcji z konkretnymi członkami środowiska społecznego); 
• interpersonalne (w formach rozwoju i korekcji poczucia własnej wartości, własnej pewności).  

     Muzykoterapia, jako nurt terapeutyczny usprawniający działanie mózgu, zawiera w sobie elementy fizjoterapii i psychoterapii. Muzyka może prowadzić do rozluźnienia napiętych mięśni i fragmentów ciała. Dzięki niej możemy zmniejszyć poziom przeżywania zmartwienia lub stresu, także w stanie gdy nie jesteśmy tego do końca w pełni świadomi. Muzyka może spowodować wprowadzenie mózgu w stan medytacji sprzyjającej relaksacji, która jednocześnie wspomaga dotlenienie tego narządu i usprawnia krążenie w całym ciele.

Dodatkowe uzupełniające głębsze informacje czytelnik w razie zainteresowania może uzyskać w źródłach naukowych podanych w linku.

Autorka: Mara Dymnikowa , pracownik naukowy i specjalistka w zakresie muzykoterapii.

Czytaj więcej »

Kryzys emocjonalny w okresie dorastania

2/22/2021

Kryzys emocjonalny w okresie dorastania

  Życie każdego człowieka można podzielić na okresy, etapy rozwoju. Począwszy od życia prenatalnego, jeszcze przed narodzeniem, przez niemowlęctwo, dzieciństwo, dorastanie, aż po dojrzałość. Każdemu z tych etapów towarzyszy rozwój fizyczny, kształtowanie się człowieka pod względem cielesnym i fizjologicznym. Związane jest to z prawidłowością biologii człowieka, ciało dojrzewa, zmienia się, nabiera umiejętności po to by móc żyć jako człowiek dojrzały. Oprócz fizycznego rozwoju, każdy człowiek rozwija się także w sferze emocjonalnej.

   Dojrzewanie, szumnie nazywane przez niektórych w mowie potocznej, czasem „burzy i naporu”, to okres w życiu człowieka między około 10 a 19 rokiem życia. Jest to czas niezwykle ważny, można odważyć się o stwierdzenie, że pod pewnymi względami decydujący o kierunku, w którym życie młodego człowieka się potoczy. To wtedy człowiek szuka odpowiedzi na najważniejsze pytania. Będą one towarzyszyć mu do końca życia, jednak w czasie dorastania, poszukiwania odpowiedzi dotyczących fundamentalnych kwestii mają wpływ na relacje, samoocenę i przekonania. Pytania dotyczą tożsamości (kim jestem?), przekonań (w co wierzę?), potrzeby akceptacji i przynależności (co powiedzą inni? czy mnie akceptujesz?). Podstawowym środowiskiem gdzie nastolatek uczy się siebie, swoich emocji oraz szuka odpowiedzi na ważne pytania, jest jego środowisko rodzinne. To tam od samego początku swojego życia, dziecko zdobywa doświadczenie i wiedzę dotyczącą zaspokajania swoich potrzeb, budowania więzi i relacji. Drugie po domu rodzinnym jest środowisko szkolne, rówieśnicze, gdzie młody człowiek dojrzewa społecznie, uczy się budować relacje, rozszerza swój „domowy świat”, uczy się komunikacji oraz rozwiązywania konfliktów.

  W każdym z etapów rozwoju, człowiekowi towarzyszą emocje. Andrzej Dąbrowski podaje ich następującą definicję: „Emocje to spowodowane fizjologicznymi i neuronalnymi zmianami stany psychofizyczne o zabarwieniu uczuciowym, posiadające komponent poznawczo - ocenny (oceniający) i siłę motywującą, którym zwykle towarzyszą zewnętrzna ekspresja i działanie”. (Parkinson, Colman, 1999) Niektóre z teorii definiujących emocje, wyróżnia tzw. emocje podstawowe takie jak: złość, smutek, strach, radość czy wstręt. Jednak istnieje cała mnogość odczuć, których człowiek doświadcza w odpowiedzi na sytuację, doświadczenie czy obraz. Najprościej możemy je podzielić na takie, które są dla nas przyjemne. Każdy lubi odczuwać radość, szczęście czy spokój. Oprócz emocji przyjemnych i pozytywnych w odczuwaniu, każdy człowiek doświadcza emocji trudnych, nieprzyjemnych. Smutek, złość, frustracja, wstyd, gniew czy zazdrość, to tylko niektóre z nich. Czas dorastania wiąże się z doświadczaniem  różnych stanów emocjonalnych, uczuć. Często są one silne, trudne do nazwania, zrozumienia i wyrażenia.  Młody człowiek może czuć zagubienie w emocjonalnym chaosie jakiego doświadcza w swoim wnętrzu. Oparcie w rodzicach, zdrowe relacje w najbliższym środowisku, dają bezpieczeństwo i przestrzeń by tych emocji się nauczyć, ale przede wszystkim by nauczyć się wyrażać je w sposób konstruktywny oraz niekrzywdzący innych oraz samego siebie. Często jednak dzieje się tak, że dojrzewający człowiek nie ma dostatecznego oparcia w najbliższym środowisku. Towarzyszyć mu może wtedy poczucie osamotnienia oraz  niezrozumienia w tym wszystkim co przeżywa i czego doświadcza w sferze emocjonalnej. Mówimy wtedy o kryzysie emocjonalnym. Często to pierwszy kryzys w życiu człowieka, tym ważniejsze jest mądre towarzyszenie nastolatkowi, by w poczuciu wsparcia i bezpieczeństwa mógł przez ten kryzys przejść.  Kryzys dotyczyć może samego przeżywania trudności w rozumieniu swoich emocji, umiejętności ich wyrażenia, ale także samego nazwania stanów, które są obecne we wnętrzu nastolatka i wyrażają się na zewnątrz poprzez słowa czy zachowanie. Dochodzi wtedy niejako do „zapętlenia” emocjonalnego, które trudno rozwiązać i uporządkować. By pomóc młodzieży w tym trudnym aspekcie dojrzewania, warto by wychowawcy, nauczyciele czy pedagodzy, stosowali i podpowiadali sposoby wyrażania emocji bliskie młodym ludziom, na przykład poprzez muzykę czy sztukę.

  Bardzo niepokojącym objawem problemów z jakimi zmaga się młodzież, jest wciąż rosnąca liczba zachorowań na depresję. Oprócz czynnika genetycznego, który niewątpliwie ma wpływ na zachorowanie, ważnym czynnikiem wzmagającym uaktywnienie się epizodu depresyjnego, ma samoocena, umiejętność radzenia sobie z problemami oraz nastrój i rozumienie swoich emocji a także umiejętność ich wyrażania. „(...) u osób z depresją występuje negatywna postawa wobec siebie, otoczenia i przyszłości. Ta „triada poznawcza” prowadzi do filtrowania bodźców negatywnych i w konsekwencji do wzmocnienia postrzegania depresyjnego.” (Freyberger, Schnieder, Stieglitz, 2014).  Niezwykle ważna jest tu rola dorosłych, którzy zauważając pierwsze symptomy depresji, są w stanie skutecznie pomóc nastolatkowi. Kluczowa jest też profilaktyka i przeciwdziałanie depresji. Wyrażanie emocji wtedy gdy one się pojawiają, umiejętność radzenia sobie ze stresem w sytuacjach na przykład szkolnych to podstawa profilaktyki.

   Czas dorastania to czas trudny, pełen napięć, niechcianych emocji czy doświadczeń. To także, a raczej przede wszystkim, czas nauki samego siebie, swojego ciała, psychiki i przeżyć. To czas poznawania, odkrywania i kształtowania swojej osobowości, zauważania swoich mocnych stron i talentów.  Budowanie relacji z rówieśnikami, pierwsze poważniejsze konflikty oraz sposoby ich rozwiązywania, nauka komunikacji z innymi ludźmi, to sytuacje, w których w czasie dorastania, człowiek może doświadczyć kryzysu. Problemy, które nie są sukcesywnie rozwiązywane poprzez kontakt i rozmowę z dorosłymi, mają szansę rozwinąć się i przybrać niepokojący rozmiar. Niewyrażone emocje kumulują się i niejako szukają ujścia na przykład w postaci depresji czy chorób psychosomatycznych. Dlatego ważną rolą wychowawców, rodziców i nauczycieli jest uczenie dzieci i młodzieży stanów emocjonalnych: ich rozpoznawania, nazywania i wyrażania w sposób bezpieczny i konstruktywny. Pomocą może być pasja dziecka, taka jak: sport czy muzyka. Znalezienie pasji przez dziecko czy nastolatka jest elementem profilaktyki nie tylko przy kryzysach emocjonalnych, ale także przy wszelkiego rodzaju uzależnieniach. Warto od samego początku dbać o relacje z dziećmi i młodzieżą, posiąść umiejętność rozumienia ich świta, problemów i wyzwań z jakimi na co dzień się zmagają.

Autor: Julia Kulik - teolog, etyk. Specjalizuje się w terapii artystycznej.

Czytaj więcej »

Susan Maushart, „E-migranci. Pół roku bez internetu, telefonu i telewizji”

2/19/2021

Susan Maushart, „E-migranci. Pół roku bez internetu, telefonu i telewizji”

 

    Okres pandemii COVID-19 zacieśnia nasze związki z cyfrową technologią, wszyscy doświadczamy konsekwencji przeciążenia pracą i nauką online. Chyba nigdy wcześniej tak wyraźnie nie odczuwaliśmy wpływu cyfrowych mediów na nas samych.

    Książka dr Susan Maushart, mimo, że wydana kilka lat temu, jest teraz lekturą bardzo na czasie. Autorka – dziennikarka i komentatorka życia publicznego opisuje eksperyment, któremu poddała siebie i swoje nastoletnie dzieci, na pół roku odcinając od nowoczesnych  technologii: smartfonów, internetu, telewizji, konsoli, a przez pierwsze dwa tygodnie – nawet od elektryczności. To opowieść o tym, w jaki sposób brak mediów na co dzień uświadamiał im co przez nie tracili, jak pozwalał odkrywać na nowo radość ze wspólnych aktywności, wagę relacji międzyludzkich, nowe życiowe pasje oraz jak prowadził do refleksji dokąd wiodą nas media cyfrowe, jeśli tracimy nad nimi kontrolę. 

    To zaskakująca opowieść, od której trudno oderwać się, a jej wartość jest tym większa, że oprócz pobudzenia do refleksji, przynosi też porcję wiedzy. Autorka prowadząca badania naukowe z obszaru mediów, uzupełnia ją bowiem o przystępnie podane wyniki badań naukowych. e-migranci to lektura dla każdego, a dla rodziców i nauczycieli w szczególności, pozwala bowiem lepiej zrozumieć młodych ludzi, uświadomić sobie konsekwencji mediatyzacji i przejąć kontrolę nad mediami w naszym życiu.

Maushart Susan [2014], e-migranci. Pół roku bez internetu, telefonu i telewizji, Wydawnictwo Znak, Kraków.

Czytaj więcej »

Trzy podstawowe narzędzia do tworzenia prezentacji na milion sposobów, cz.2

2/15/2021

Trzy podstawowe narzędzia do tworzenia prezentacji na milion sposobów, cz.2

 

W poprzednim tekście poruszyliśmy kwestię podstaw, koniecznych do stworzenia prezentacji. Dziś poznamy narzędzia, w których poprzednio uzyskana wiedza, powinna znaleźć zastosowanie.

    1. Microsoft PowerPoint

    Jest to najprostsze i najczęściej wykorzystywane narzędzie służące do przygotowywania prezentacji. Produkt ten zyskał swoją popularność, dzięki pakietowi oprogramowani z rodziny Office, w której stanowi jeden z trzech najbardziej charakterystycznych elementów (pośród programów Word i Excel). Podobnie jak w przypadku pozostałych rozwiązań Microsoftu, wbrew pozorom oferuje znaczną funkcjonalność, która ukryta jest pośród dostępnych na górnej wstążce opcji.  Dla tych, którzy dopiero rozpoczynają pracę w PowerPoincie proponuję krótki tutorial, uczący jednej z podstawowych funkcjonalności programu: http://bit.ly/wzorzecslajdu

    Wraz z każdą kolejną wersją produkt był ulepszany, a wraz z nim wbudowane tzw. motywy, stanowiące tło naszej prezentacji. Niegdyś funkcja ta była bardzo ograniczona, a przy tym jej estetyka pozostawiała wiele do życzenia. Dziś możemy jednak przebierać w tysiącach motywów, których układ może wspomóc naszą pracę.

Po wybraniu dowolnego motywu pokaże nam się pierwsze okno, w którym dostępna jest pełna funkcjonalność programu:

    Podstawowe zadania związane z tworzeniem prezentacji programu PowerPoint zostały omówione przez samego producenta na jego stronie, dlatego tę kwestię dziś pominiemy. PowerPoint obfituje jednak w wiele ciekawych funkcjonalności pomagających zarówno prezentującemu (np. funkcja dodawania notatek widocznych tylko dla prezentującego), jak i widzom (tutaj narzędzi jest wiele, od zaprezentowania estetycznej grafiki po funkcje multimedialne, takie jak nagrywanie ekranu). Wystarczy poświęcić nieco więcej czasu niż zazwyczaj, skorzystać ze wskazówek z poprzedniego wpisu, a nasza prezentacja znajdzie się na zupełnie innym poziomie.

    2. Prezi

    

    To popularna, w szczególności wśród studentów, przeglądarkowa aplikacja do tworzenia prezentacji, infografik i wielu innych materiałów służących do prezentacji treści. Prezi znana jest ze swojego interfejsu, który w przeciwieństwie do opisanego wcześniej PowerPointa jest nielinearny. 

  W praktyce oznacza to, że po obiektach zamieszczonych prezentacji można przemieszczać się swobodnie z zastosowaniem funkcji zooma, co zdecydowanie uatrakcyjnia przekaz i czyni go bardziej dynamicznym. Najlepiej zaprezentuje to poniższy filmik:

    Prezi jest więc atrakcyjniejszym, ale i nieco trudniejszym w obsłudze programem, z którym jednak warto się zapoznać. Oferuje wiele funkcjonalności niedostępnych w programie Microsoftu, a możemy korzystać z niego za darmo (dostępne są także płatne pakiety). Prezi być może uda się poświęcić osobny wpis, w którym pokażemy jak tworzyć nielinearne prezentacje.

    3. Canva

    To niezwykle ciekawa i jednocześnie intuicyjna aplikacja służąca do tworzenia grafik oraz prezentacji. Funkcjonalności Canvy nie sposób opisać jednym zdanie. Możemy w niej tworzyć posty na Facebooka czy Instagrama, zaprojektować logo lub baner, tak naprawdę dowolną grafikę, jaka nam się wymarzy. Do wyboru mamy wersję bezpłatną oraz płatną, która daje nam możliwość korzystania z ogromnej bazy elementów, grafik, szablonów czy zdjęć. 

    Otrzymujemy także znaczne możliwości w zakresie projektowania prezentacji, które możemy tworzyć na podstawie predefiniowanych szablonów lub własnego pomysłu.

    Tworząc prezentację pamiętajmy jednak o zasadach, które opisaliśmy w pierwszym wpisie (dostępnym tutaj) oraz o potrzebie ubogacania formy przekazu. Do tego możemy wykorzystać wiele narzędzi m.in. wykresy czy infografiki.

    Jeśli chcecie zdobyć większą wiedzę dotyczącą tworzenia infografik w Canvie, a także wykorzystywania narzędzi TIK w pracy nauczyciela, to zachęcam do skorzystania ze szkolenia dostępnego na naszej stronie. Link znajdziecie tutaj.

Zachęcamy do śledzenia bloga. Kolejne wpisy już wkrótce.

Autor: Tomasz Czech, specjalista w Krakowskim Instytucie Rozwoju Edukacji

Czytaj więcej »

Marilee Adams „Myślenie pytaniami. Zmień swoje pytania a zmienisz siebie”

2/05/2021

Marilee Adams „Myślenie pytaniami. Zmień swoje pytania a zmienisz siebie”

„Myślenie pytaniami. Zmień swoje pytania a zmienisz siebie” – intryguje już sam tytuł książki. W końcu każdy nasz dzień to dziesiątki pytań, które stawiamy sobie i odpowiadamy na nie – począwszy od tych błahych, a skończywszy na ważnych, dotyczących życiowych wyborów.

Według Marilee Adams to, jakie pytania stawiamy sobie wpływa na nasze życie, stosunek do ludzi i szacunek do siebie. Zmieniając pytania możemy świadomie zmienić swój sposób myślenia. Autorka odróżnia pytania uczącego się od pytań wyrokującego. Wyrokujący skupia się na pytaniu: Kto jest winien? Jak mogłem przegrać? Jak mogę dowieść, że mam rację? Dlaczego on jest taki irytujący? Uczący natomiast pyta: Jakie są fakty? Co jest możliwe? Czego mogę się nauczyć? Jaki mam wybór? Pytania wyrokującego pogłębiają poczucie porażki albo nie dopuszczają myśli o niej. Pytania uczącego oddzielają fakty od oceny siebie, pozwalają skierować myśli na drogę rozwoju. Te dwa rodzaje pytań to dwie drogi życiowe, którymi możemy iść: droga wyrokującego albo droga rozwoju. Na szczęście wejście na jedną z tych dróg nie jest bezpowrotne, w każdej chwili wybór należy do nas. Jak to zrobić? O tym więcej w książce Marilee Adams.

Warto ją przeczytać – przyda się każdemu, a nauczycielom w szczególności. To inspirujące narzędzie do pracy z dziećmi i młodzieżą, pomocne we wspieraniu ich w rozwoju własnym. Zawarta w książce mapa wyboru graficznie przedstawiająca całą koncepcję, inspiruje i zachęca do skorzystania z niej.

 

Adams M. (2007), Myślenie pytaniami, Studio EMKA.

Czytaj więcej »

Jak zainteresować ucznia prezentacją? Zaprojektuj prezentację multimedialną, cz.1

1/18/2021

Jak zainteresować ucznia prezentacją? Zaprojektuj prezentację multimedialną, cz.1

    

Pokazy slajdów tworzone na szablonach w programie Microsoft PowerPoint, to najczęstsze narzędzie wykorzystywane do prezentowania treści multimedialnych podczas lekcji. Niestety prezentacje tworzone na gotowych szablonach z tego programu, niedostosowane pod względem estetycznym do pozostałych elementów pokazu, to często zmora uczniów, którzy tracą zainteresowanie i niechętnie przyswajają wiedzę z chaotycznych slajdów. Jak więc stworzyć lepszą prezentację?

     Kluczowe elementy

          Kolorystyka prezentacji, barwy jakimi się w niej posługujemy, to jedna z najistotniejszych kwestii. Nie od dziś bowiem kojarzymy zielony ze spokojem, niebieski z profesjonalizmem, a czerwony z agresją. Kolory mają również znaczenie w prezentacji i powinny podkreślać, to co chcemy przekazać. Jeśli nie jesteśmy pewni jakiej kolorystyki użyć do tła, a jakiej do czcionek, powinniśmy trzymać się najprostszego czarno-białego schematu, który obroni się przy doborze odpowiedniej treści tekstowej i multimedialnej. Jeśli jednak chcemy dopracować naszą prezentację możemy skorzystać z generatorów palet kolorystycznych dostępnych w Internecie, takich jak, np. https://coolors.co/, gdzie spośród tysięcy zestawień możemy wybrać to pasujące do celu naszej prezentacji.

Pamiętajmy jednak, aby unikać kolorów jaskrawych i takich, na których tekst będzie nieczytelny.

Czcionka jakiej używamy jest podstawowym elementem prezentacji. Kluczowym ze względu na fakt, iż to za pomocą tekstu chcemy przekazać treści i zainteresować nimi odbiorcę. Najpopularniejsze czcionki to: Calibri, Times New Roman i Arial . Możemy też zastosować darmowe i równie atrakcyjne czcionki, jak np. Arsenal, która jest dostępna w bibliotece Google, pod linkiem: https://fonts.google.com/specimen/Arsenal. We wspomnianej wcześniej bibliotece dostępne jest także wiele innych, interesujących i darmowych odmian pisma, które mogą okazać się użyteczne w procesie projektowania prezentacji. Istotne jest jednak, aby nie przesadzić z ilością używanych krojów pisma i ich skomplikowaniem. Musimy pamiętać, że priorytetem podczas projektowania naszego pokazu jest przejrzystość i jakość naszego przekazu, użycie więcej niż dwóch rodzajów czcionek, powoduje chaos i jest nieczytelne dla odbiorcy.

Przygotowując prezentację, chcemy za jej pomocą przekazać pewną treść. W przypadku uczniów będzie to utrwalenie wiedzy za pomocą intrygującej formy przekazu. Aby jednak osiągnąć ten cel, musimy zacząć od planowania. Praca koncepcyjna i projektowanie, to często pomijane elementy podczas wielu naszych czynności, w tym wypadku nie należy jednak z tego wysiłku rezygnować. Staranne zaplanowanie przebiegu prezentacji pozwoli nam dobrać narzędzia potrzebne do osiągnięcia celu, a wyodrębnienie poszczególnych etapów, ułatwi wybór treści i sposób ich komunikacji. Planując prezentację musimy pamiętać, żeby slajdy nie były przepełnione tekstem (wyjątkiem są tutaj definicje czy cytaty), a jedynie wskazywać na pewne zagadnienie, które to nauczyciel winien omawiać. Prezentacje powinny być zatem ogólne i stanowić fundament przekazywanej treści. Umiejętność pięknego wypowiadania się nauczycieli, to jednak element nieodłączny podczas prezentacji. Retoryka to jedna z umiejętności, która (na szczęście) powraca do zawodu nauczyciela, a przy okazji stanowi nieodłączny element prezentacji treści podczas lekcji.

W dzisiejszym wpisie omówiliśmy kluczowe elementy przekazu. W następnym poruszymy kwestię narzędzi, które możemy wykorzystać do tworzenia prezentacji.

Część 2 dostępna jest tutaj - Trzy podstawowe narzędzia do tworzenia prezentacji na milion sposobów

Autor: Tomasz Czech, specjalista Krakowskiego Instytutu Rozwoju Edukacji

Czytaj więcej »